Kilkunastoletnia Lila zwabiona przez tajemniczą kobietę przybywa do jej posiadłości, by rzekomo pożegnać umierającego ojca. Wkrótce odkrywa mroczny sekret trupiobladej Lemory i staje do nierównej walki ze służącymi jej mocami Ciemności...

Produkcja przywodzi na myśl podobnie intrygujące filmy z bliskich jej dekad, przede wszystkim "Blood on satan's claw" oraz filmy włoskich twórców. Widać dużą inspirację Bavą (różnorodne kolory, mgiełka czy sceneria zamczyska) oraz jego naśladowcami. Czuć też ducha klasycznych opowieści o wampirach, nocnych stworach czy właśnie duchach - fani Lovecrafta i studia Hammer nie zawiodą się na pewno. Nie jest to do końca mój styl, ale doceniam wszelkie pomysły Blackburna i ich wykonanie. W pamięci zostają zwłaszcza wygląd upiorów napastujących niewinną Lilę (imię raczej nieprzypadkowe) oraz motyw muzyczny, który powraca jako przerażająca kołysanka - po polsku trudno szukać przybliżenia tego określenia, ale w języku angielskim powiedziałbym, że jest to "haunting melody". Szkoda, że finałową walkę postanowiono rozegrać w slow-motion, którym osobiścię gardzę, ale późniejsza pointa wynagrodziła ten niedostatek. Seans uważam za udany - siódemka z plusem.