Pierwsze pół godziny to chyba najgorsze pół godziny filmu, jakie kiedykolwiek dane mi było oglądać. Technika wykonania fatalna, a Steve Bell grający główną rolę (Craiga) ŻA-ŁOS-NY! Dwóch gości się spotyka - Craig dorabia sobie płatnymi bójkami, Matt marzy o własnym klubie, w którym mógłby puszczać porządną muzykę, ale póki co zajmuje się promowaniem niewydarzonych piosenkarzy. Craig jest prawiczkiem, wystającym pod klubami gejowskimi, ale bojącym się wejść do środka, Matt - doświadczonym życiowo przystojniakiem. Spotykają się, zaczynają uprawiać seks, ale Craig panikuje i zaczyna walić pięściami w ścianę. Ucieka od Matta. Potem wraca, łażą po klubach gejowskich (długie i nudne sceny), potem jadą nad rzekę i uprawiają seks na drewnianej łódce, stojącej na brzegu. :P Mija jedna trzecia filmu - tandetna i kiczowata.
Chociaż umiejętności aktorskie Bella bynajmniej nie poprawiają się wraz z rozwojem akcji filmu :P , na szczęście później już w furię wpadać nie musi, aż tylu dylematów nie przeżywa (w końcu jest już po "pierwszym razie") i - chociaż dalej żałosny - jest już wyłącznie śmieszny. :P Fabuła zaczyna się nieco "zagęszczać", kiedy pojawia się w niej postać Kelvina - szefa Matta, też geja. Nagle film nie jest już tylko beznadziejnie zrobionym romansem, ale i "satyrą" (no, przynajmniej tym chce być, bo za bardzo mu to nie wychodzi) na przemysł muzyczny, w którym największe beztalencia mogą zrobić karierę tylko dlatego, że dobrze robią loda producentom. Na drugim planie większą rolę zaczyna także odgrywać współlokatorka Matta. Tak więc dalszy ciąg DAJE się już oglądać, choć niestety BEZ (podkreślam - BEZ) najmniejszej euforii. Mówiąc krótko: nie warto.