(SPOILERY)

"Świat przedstawiony w Lobster jest bez sensu, mechanizmy przymusowego łączenia ludzi niczemu nie służą, nie wiadomo dlaczego w ogóle istnieją. Ludzie się nad nimi nie zastanawiają nawet przez moment, są bezmyślni jak maszyny, potrafią postępować wyłącznie według narzuconego schematu. Nikt nie próbuje postępować racjonalnie, jedyny ruch oporu jest tak samo patologicznie chory i nienaturalny."

Przecież o to chodziło. Jeżeli tego nie dostrzegasz, to prawdopodobnie postępujesz dokładnie tak jak w tym cytacie wyżej. Lanthimos wykreował alternatywną rzeczywistość, gdzie zarówno tradycje, jak i tematy tabu znajdują się w zupełnie innym miejscu. Społeczeństwo w tym filmie to satyra na nasze społeczeństwo, ludzie w Lobster wykazują zachowania równoległe do naszych - nie przedstawiono tu naszych irracjonalnych zachowań, bo film miałby wtedy nieprzyjemny posmak moralizatorski.

Zastanów się, jak dużo rzeczy, które nieświadomie robimy, jest narzucona od narodzenia i zakodowana poprzez wychowanie czy religie. U nas są to chociażby stereotypy płci, ksenofobia, homofobia... W filmie taką rzeczą, której nikt nie kwestionuje jest konieczność posiadania partnera seksualnego. Nikt nie potrafi się temu sprzeciwić w racjonalny sposób - ruch oporu samotników przedstawia równie przerażającą oschłość - zakaz pomagania innym, zakaz seksu, czy chociażby flirtu. Albo jesteś w związku, albo zupełnie sam.

Czy tak nie dzieje się w naszym życiu? Nie mówię o powyższym przykładzie. Chociażby w polityce mamy podobne zależności - większość musi podporządkować się systemowi, a druga część sprzeciwia mu się w tak radykalny sposób, że - koniec końców - tworzą kolejny, patologiczny system. Każde wyjście poza bezsensownie wytyczone reguły jest ostracyzowane. Owszem, można tworzyć coraz bardziej niszowe społeczności. W filmie jest to na przykład nietypowy język migowy. Mimo tego, takie drobne społeczności są tłamszone przez którąś z głównych strony konfliktu - krótkowzroczna kobieta zostaje oślepiona przez liderkę samotników.

Film świetnie pokazuje, że im większa jest społeczność, tym bardziej kontrastowe są w nich reguły - myślę, że jest to powód, dla którego istnieje konieczność zamieniania ludzi w filmie na zwierzęta, co jest według mnie genialnym elementem prawdziwej czarnej komedii. Po filmie uświadomiłem sobie, jak bardzo zgadzam się z tym, co mówi reżyser - człowiek nie jest stworzeniem stadnym. Jedyne prawdziwe porozumienie można uzyskać będąc jedynie w związku z jedną osobą - według mnie większa jest różnica między parą a trójką ludzi, aniżeli między trójką a tysiącem osób.

Lobster przedstawia ogrom codziennych absurdów całego społeczeństwa, których w ogóle nie kwestionujemy. Nie w sposób dosłowny, a konfrontując widza z zupełnie innym systemem równoległych absurdów. Przełóż je na rzeczywiste odpowiedniki, i zobacz, ile codziennie podejmujesz nielogicznych, niemających żadnego uzasadnienia decyzji. Ile jest mechanizmów, które niczemu nie służą i nie wiadomo dlaczego istnieją? Dlaczego rodzaj genitaliów ma determinować możliwość noszenia sukienek? Dlaczego kolor skóry jest czymś ważniejszym od koloru oczu?

Poza tym, mała podpowiedź: w filmie nie ma tylko jednego ruchu oporu :)

"Dlaczego kolor skóry jest czymś ważniejszym od koloru oczu?"

Kolejny, który nie uczył się biologii? A może biologia to też tylko "nonsensowny rytuał"?

jestem długo po obejrzeniu, ale... jaki tam był jeszcze ruch oporu?;)