Film kiepski - drewniane aktorstwo (w '46, już lepsze widywałam w '29), kompletnie nieprawdopodobna akcja - bohaterowie chodzą swobodnie gdzie chcą, wymieniają zupełnie niedyskretne spojrzenia. Albo to moje spaczenie polskie, i okupacja nazistowska nie była w innych krajach tak sroga, albo gruba fantazja scenarzysty i reżysera. Film też melodramatyczny i bez ciekawych zwrotów akcji. Ale ogląda się... wartko, i to że tak przeciętne kino zdobywa w '46 główną nagrodę w Cannes (po latach wojennych, gdy tej nagrody nie przyznawano), świadczy wyraźnie, jak straszną ludzie mieli potrzebę ukazywania walki z nazizmem - i ostatnie sceny, sygnalizujące koniec wojny i upadek faszystowskiej Rzeszy, niedające się w ogóle wpisać w fabułę, pokazują, jakie jest główne przesłanie tego filmu: 'zwyciężyliśmy'. Bardziej historia kina niż filmu, ale z tego powodu warto obejrzeć.
(PS. Pierwsza oscarowa wiktoria też była o samolotach, i też o wojnie. Bez wątpienia rozmach latania wciąż musiał robić jakieś wrażenie na widzach).