Marcel Carne stworzył wyjątkowy poetycki film w tonacji amerykańskiego kina noir, jeszcze przed jego narodzinami i w zupełnie innym rejonie świata. Ludzie za mgłą to dzieło łączące psychologię bohaterów, inteligentne dialogi i wybitne zdjęcia z dość prostą, rozrywkową historią.
Poszczególne kadry w filmie robią niesłychane wrażenie. Większość z nich mogło by pełnić rolę obrazu zawieszonego na ścianie. Otrzymujemy wizualne arcydzieło.
Fabuła angażuje od samego początku. Główny bohater to żołnierz(Jean Gabin), który z jakiegoś powodu zmuszony jest się ukrywać. Nie do końca wiadomo jaka jest tego przyczyn. Czy to dezercja spowodowana niechęcią do zabijania? Można się tylko domyślić. Pokazane są tu tak wszystkie postacie. Co prawda ich historia jest w większości dość mocno zasugerowana, ale nic nie jest powiedziane wprost. Widz musi opierać się na własnych przypuszczeniach. Bardzo spodobał mi się ten oryginalny zabieg.
Dialogi w tym obrazie to prawdziwe cudo. Są poetyckie, ale nie sztuczne. Można uwierzyć w ich realizm. Główna zasługa tkwi tu w dobrze zarysowanej psychologii bohaterów. To cała galeria ciekawych osobowości. Prosty, ale uczuciowy wojak, dziewczyna zmuszona zmierzać się codziennie z przeszłością, poeta-samobójca czy pijaczek marzący o przespaniu się w czystej pościeli. Wpadką jedynie jest postać buntującego się chłopaka, członka gangu. Może to wynikać z faktu, że podobne postacie kino przewałkowało już miliony razy.
Mimo poetyckości film niesie ze sobą sporą dawkę rozrywki. Ogląda się go jak wciągający kryminał. Mnóstwo tu napięcia jak i humoru.
Świetne jest też aktorstwo. Głównie na pochwałę zasługuje Gabin, którego kojarzę z o wiele późniejszych produkcji. Nie wiele ustępuje partnerująca mu, śliczna Michele Morgan.
Zakończenie, choć zdaję się być trochę tanim chwytem, całkiem dobrze się sprawdza. Spełnia swoją rolę, wywołania w widzu emocji. 8/10