umiarkowanie cudownej wprost piękności ulepiec porównawczy jadący na najbardziej oczywistym patencie, patentach - autostradach, kurtynach, autostradach, snach, autostradach i potrzebie transcencencji - i na takim poziomie ogólności przeprowadzony, że przed tytułowym /OZ możnaby wstawić właściwie dowolne dwa imiona i nazwisko - na przykład patryk sebastian krzemieniecki - po czym dokładnie to samo udowodnić, jako iż metafora tak zwanej podróży stoi u podstaw 99,99% wszystkich opowieści..

szczęśliwie twórcy w porę się połapali, gości naspraszali, ficzuringów namnożyli, konteksty porozszerzali i mamy:

oto z filmu wynika teraz, że to nie tylko kino tak zwanego zakołnierzykowanego jamesa stewarta z marsa, ale cała historia światowego kina w ogóle - toćka w toćkę, bukfa w bukfę - będzie li tylko przypisem do Czarnoxiężnika..

(nawet filmy powstałe przed rokiem tysiąc dziewięćset trzydziestym dziewiątym, na kamczatce, do Czarnoxiężnika akordingują)

(tak się twórcy rozpędzili)

(najwyraźniej operując wokół metaforyki drogi można udownić wszystko i rzecz wszelką ze świata i okolic)

tymczasowo reasumując - całkiem nawet przyjemne to jest, przy czym przyjemność płynie nie z tyle z wywodu czy pomieszczonych w nim odkrywczości, ile z możliwości ponownego obudzenia się w świecie pana davida i pozostania w nim na dłużej niż chwilę

(plus duży plus za wykorzystanie nowszej ikonografii davida, na przykład z trzeciego sezonu Twin Peaksa, a nie tylko jakiegoś, nie wiem, i-fakk-anything-that-moves franka bootha ciągle, i ciągle, i ciągle, aż do zanudzenia)

(choć i dla i-fakk-anything-that-moves franka bootha znajdzie się tu miejsce)

(oraz drugi plus za gościnną encyklikę duszpasterską mojego ulubionego nazarejskiego namiestnika johna watersa, którego osobiście mógłbym słuchać bez końca, bez końca, bez końca)