Bohater filmu, Bartek Idczak ma coś w życiu.
Ma w schronisku dla zwierząt starego psa, który juz dożywa swoich dni. W przypadku zwierzęcia oznacza to eutanazję, ale Bartek tego nie rozumie, bo to trudno zrozumieć a ciapciakowaty i dobry kierownik schroniska mu w tym nie pomoże.
Ma talent do piłki nożnej i dlatego jest przedmiotem zabiegów ze strony ternera szkolnej drużyny. Czasami to daje, że uwaga do dzienniczka ze złym sprawowaniem nie zostaje wpisana a i ojciec coś dobrego o synu usłyszy. W trenerze jest dużo dobrej woli i siły aby prowadzić (wychowywać) Bartka, ale zbyt mało taktu.
Ma podwórko i kolegów z podwórka. Twardych kolegów bez sentymentów i on też, czasami bezwiednie jest twardy.
Gdzieś obok niego jest szkoła, w której aktywność przejawia tylko na przerwach, stąd te uwagi w dzienniczku.
I jest dom do którego nie przychodzi z radością przyniesioną z boiska, troskami ze schroniska. Jest dom w którym poprzedza do dzienniczek i czeka bicie czym popadnie.
W końcu nie wytrzymuje. Zamyka się z ukochanym psem w klatce. Może to i dobrze, że obok jest na razie tylko trener, który przynajmniej czegoś od niego chce.

"Męska sprawa" to 26-minutowy dramat o przemocy wobec dzieci. Opowieść o trzynastoletnim chłopcu z ubogiej łódzkiej rodziny, który jest bity przez ojca i próbuje ten fakt utrzymać w tajemnicy. Ponieważ jest jednym z najlepszych graczy w piłkę nożną, jest tyranizowany przez swojego nauczyciela wychowania fizycznego. Jedynym jego przyjacielem jest pies ze schroniska dla zwierząt.

"Męska sprawa" opowiada historię 13-letniego Bartka (Bartosz Idczak) z biednej łódzkiej rodziny. Matka (Katarzyna Bargiełowska) z trudem utrzymuje rodzinę, składając plastikowe lalki. Ojciec (Marek Bielecki), były piłkarz-amator, jest bezrobotny. Jedynym środkiem wychowawczym, jaki stosuje wobec syna jest pasek od spodni. Na dziecku wyładowuje swoje frustracje. Bartek ma trudności w szkole - jego dzienniczek jest pełen uwag o złym zachowaniu na lekcjach, wybrykach na przerwach, nieznajomości wzoru na objętość czworościanu foremnego itp. Chłopiec należy do drużyny piłkarskiej prowadzonej przez chorobliwie ambitnego nauczyciela w-f (Mariusz Jakus), któremu marzy się czwarty z rzędu puchar w nadchodzących mistrzostwach. Krzykiem, wyzwiskami a nawet szantażem bezwzględny trener zmusza chłopców do absolutnego posłuszeństwa i maksymalnego wysiłku. Jedynym przyjacielem chłopca, dorastającego w poczuciu niemal absolutnej samotności, jest pies ze schroniska, ale nawet jego może wkrótce stracić...

Trzynastoletni Bartek Idczak chodzi w poplamionym swetrze. I bluzie. To ważne, bo kiedy rozwścieczony trener zacznie z niego ściągać to ubranie, dopiero po dłuższej szarpaninie zobaczy blizny na plecach chłopca. Bartkowi nie jest zimno, Bartek się ukrywa. Bo wokół roi się od prawdziwych mężczyzn, którzy załatwiają swoje sprawy, używając takich małych, słabych dzieciaków jak on do roli narzędzia albo ofiary.

Weźmy ojca - na ogół wygrzebuje się właśnie z pościeli, matka musi go poganiać, żeby nie spóźnił się do pośredniaka. Kiedyś był piłkarzem - amatorem. Opowieści o tym, jak i kiedy zagrał w którymś meczu (matka zna je już na pamięć), dają mu poczucie własnej wartości. Dają mu nawet poczucie dumy i więzi z synem, który teraz jest najlepszym napastnikiem w szkolnej drużynie. Ale Bartek nie chce grać, Bartkowi nie zależy. Ważniejszy jest Bukiet, i to, że nie chce jeść mielonych ze szpinakiem.

Pewnego dnia do ojca przychodzi trener. Piją wódkę, rozmawiają o starych lepszych czasach, kiedy Idczak - senior biegał po boisku. I o Bartku, który ma szansę zdać do następnej klasy, jeżeli postara się w najbliższym meczu, a jego zespół po raz czwarty z rzędu zdobędzie Puchar. Ojciec przeżywa moment wychowawczego tryumfu: "Moja krew" - klepie syna po ramieniu. Trener nie wygląda na takiego, co to kocha młodzież. A jednak to on pierwszy staje w obronie chłopaka. I tłucze pięścią jego ojca, bo w tym układzie to on jest tym mocniejszym.

Klepanie i tłuczenie pasem - proste, skuteczne metody prawdziwie męskiego wychowania. Można też szarpnąć za ucho i zagrozić wyrzuceniem ze szkoły. Tak jak dyrektor, który po raz kolejny złapał Bartka na "nikotynizowaniu" się w łazience. Dopóki jest się silniejszym, dopóty wychowuje się tego słabszego.

Matka to jedyna kobieta w tej męskiej historii. Poza tym, że utrzymuje rodzinę klejąc plastikowe lalki, nie ma nic do zrobienia i powiedzenia. Kiedy ojciec zabiera się do bicia chłopaków, wychodzi z pokoju, pokorna i przestraszona. Takie życie, taka rodzina, taki świat - bieda, Łódź, codzienność.

Bartek żyje z dnia na dzień - popychany, poszturchiwany, kopany przez kolegów na zaplutym podwórku, szarpany przez trenera, bity przez ojca. Dzięki Bartkowi żyje Bukiet, stary pies ze schroniska. Chłopak kradnie dla niego kanapki z teczek kolegów. Wybiera te najlepsze, ale pies już nie może jeść. "Jedz, bo cię uśpią!" - krzyczy Bartek. Siedzą obaj za siatką w schronisku i patrzą wielkimi, wilgotnymi oczami prosto w kamerę. Po drugiej stronie ogrodzenia wrzeszczy trener. Młodszy brat Bartka bezgłośnie porusza ustami: "Nie wychodź, nie wychodź...". Pod ścianą, między jedną a drugą psią budą, dwie pary mądrych, identycznie smutnych oczu.

Historia rozpaczliwego buntu 13-letniego Bartka przeciwko światu, w którym żyje. Przeciwko pozbawionemu uczuć życiu rodzinnemu. Życiu zdominowanemu przez bezrobotnego i sfrustrowanego ojca, byłego piłkarza, który "wychowuje" syna, bijąc go za każde najdrobniejsze przewinienie, i przyglądającą się temu biernie matkę zarabiającą składaniem w domu plastikowych lalek. Przeciwko instrumentalnemu traktowaniu przez szkołę. Bartek jest kapitanem drużyny piłkarskiej, na sukcesy której liczy zarówno chorobliwie ambitny nauczyciel wf., jak i dyrektor szkoły. przeciwko obojętności kierownika schroniska dla zwierząt, który chce uśpić jedynego przyjaciela Bartka, sympatycznego kundelka Bukieta. Pewnego dnia samotny chłopak odmawia dalszych treningów piłkarskich, ucieka z domu i w akcie skrajnej desperacji zamyka się w klatce razem ze zdychającym z głodu Bukietem.

Film porusza bardzo ważną i powszechna tematykę - przemocy. Główny bohater Bartek ma 13 lat. Ma bardzo ciężkie dzieciństwo - kłopoty w szkole, zwłaszcza z gnębiącym swoich uczniów nauczycielem wf-u, a także problemy w domu. Jego ojciec ztosuje dość konserwatywne, a co za tym idzie okrutne metody - na wszystko reaguje pasem. Jedynym przyjacielem chłopca jest stary kundel ze schroniska. Jednakże jego dni są policzone. Film Sławomira Fabickiego mimo iż trwa 26 minut jest bardzo poruszający. Otrzymał on wiele nagród w tym nominację do Oscara.

Bartek - tytułowy bohater tego krótkometrażowego filmu- jest najlepszym graczem w szkolnej drużynie piłki nożnej i zarazem nie najlepszym uczniem. W domu panuje bieda; matka zajmuje się pracą chałupniczą, a ojciec jest alkoholikiem, wyżywającym się na starszym synu. Na dodatek jedyny przyjaciel chłopca - pies ze schroniska - ma zostać uspiony, a nadgorliwy trener druzyny robi wszystko żeby zdobyć kolejny puchar z zrzędu.