Ciekawe, czy każda z kobiet zawsze po kontakcie z męskim ciałem bierze prysznic, czy to też taki ograny schemat filmowy? Zły wymiar prostytucji mające swoje ekonomiczno-społeczne wytłumaczenie należy zawsze potępiać. Biedne, niewykształcone, bite i poniżane we własnych domach dziewczyny próbujące zdobyć za wszelka cenę środki do życia dla siebie, dla dzieci. Wpadające w w pułapkę bezwzględnego, brutalnego wykorzystywania przez grupy przestępcze i swoich opiekunów. Instrumentalnie traktowane jako narzędzie zysku, pracujące w skandalicznych warunkach higieniczno-sanitarnych. Czasy się zmieniają, rewolucja obyczajowa wstrząsnęła zastygłym porządkiem norm społecznych. Słabością filmu François Ozona jest schematyczność scenariusza: bolesne, upakarzajace doświadczenie utraty dziewictwa przez nastolatki, lekko dysfunkcyjna rodzina (rozwiedziona matka, lekko zagubiony w roli rodzica ojczym), wysilone, sztuczne psychologizowanie (brak ojca wymusza ryzykowne kontakty ze starszymi, dojrzałymi mężczyznami). Stawia także przewrotne pytania. Czy młode, atrakcyjne dziewczyny z tzw. dobrych domów dobrowolnie decydujące się na taki sposób zarobkowania są godne potępienia? Starannie dobierające sobie partnerów, odkrywające własną seksualność, poznające potrzeby swojego ciała, stające się dojrzałymi kobietami. Obok pieniędzy otrzymujące drogie prezenty, często poznające świat, uczące się języków obcych, towarzyskiego obycia, dbania o własny wygląd. Czy to jest jeszcze prostytucja? 30-35% studentek w Polsce świadczy odpłatnie usługi seksualne i uważa to za normalną formę zarobkowania. Rodzice także podziwiać będą zaradność własnej córki, gdy ta co miesiąc przynosić będzie równowartość ich wspólnych zarobków. Taki jest świat, nowoczesny, współczesny świat.