Ile głów - tyle rozumów
W twojej wnikliwym komentarzu moją uwagę przykuło słowo: PRZEWROTNY. Chciałbym oceniając film, po części skupić się na fabule, ale i na oddziaływaniu filmu na mój stan w czasie, a zwłaszcza po zakończeniu seansu. Film mimo słabej kampanii reklamowej zachęca krótką notką: 'wydarzenie cannes'kiego festiwalu' oraz 'najlepszy film brytyjski w Edynburgu'. Piszę o tym, żeby zaznaczyć, iż wybór seansu filmowego nie był przypadkiem, lecz świadomym wyborem - krótko mówiąc wybrałem film po ktorym oczekiwałem czegoś więcej niż rozrywki. Zapewne i wzmianka o 'braku cenzury' ze strony polskich dystrybutorów jest reklamą, która przyciągnie ludzi do sal kinowych. Jednak z doświadczenia wiem, że takie pseudoreklamy wiecej zaszkodzą filmowi niż wpłyną na pozytywniejszy jego odbiór. Z zainteresowaniem śledziłem losy głównego bohatera, który z biegiem czasu lub raczej z uplywem wody w rzece, odkrywa przed nami swoją 'mroczną' przeszłość - oczekując aż coś się w końcu 'wydarzy' i w końcu stanę się świadkiem czegoś spektakularnego, co na długo zacietrzewi się w mojej pamięci. Gdy tego nie otrzymałem poczułem lekki zawód. Odnioslem wrażenie jakbym stał w martwym punkcie. Nie uważam, jak komentatorka jednego z komentarzy tutaj zamieszczonych, że film jest niesmaczny czy męczący, gdyż nie posiada dynamizmu i nie wywoluje żadnych odczuć. Zauważyłem, albo raczej poczułem zarówno piękno i chłód zimnych zdjęć (niewątpliwie zimowa pora roku potęguje finałowe wrażenia), klimat utworów i kompozycji smyczkowych czy bardzo oszczędną gre wszystkich aktorów. Mimo to film raczej zniechęca do powtórnego zagłębienia się w ponury świat Joe Taylora, gdyż nie odczułem żadnego emocjonalnego związku z żadnym z bohaterów, a historia niczym szczególnym się nie wyróżnia (na pierwszy rzut oka). Czy jest tak dlatego, że mimo swojej montażowej konstrukcji, która w głównej mierze wywołuje uczucia 'nic nie dziania się', naturalności, surowości, oszczędności podskórnie odczuwam dramat w duszy boahatera? Lub wręcz przeciwnie - przeraża mnie fakt, że nie jestem w stanie przebić muru jakim w przypadku bohatera są jego oczy, poznać psychiki drugiego człowieka - co sprowadza mnie do pozycji świadka, a nawet śmiało można rzec uczestnika wydarzeń, któremu dane jest tylko odczuwać naskórnie?! Masz racje, że nie jest to ani Lynch, ani Cronenberg, ale myśle, że to właśnie ogromny plus tego przedsięwzięcia. I tu wraca reżyserska przewrotność. Siła filmu tkwi w oscentacyjnej prostocie, która nigdy nie wyjawi swego źródła, gdyz znajduje sie ono w glowie Joe'ego. Wszystkie elementy, które tak odpychają tworzą w finale efekt, który pozornie nic sobą nie reprezentuje, a jednocześnie w z upływem czasu coraz silniej oddziałuje i... dręczy.