Domenico Soriano zgadza się poślubić swoją długoletnią kochankę Filumenę Marturano, kiedy kobieta leży na łożu śmierci. Przypomina sobie historię ich ponad dwudziestoletniego związku. Filumena była niegdyś prostytutką, kiedy poznała Domenico, porzuciła niechlubne zajęcie i została jego stałą kochanką. Mężczyzna odjeżdżał i powracał. W tym czasie Filumena urodziła Domenico dwóch synów, których oddała na wychowanie do innych ludzi. Po ślubie następuje "cudowne" ozdrowienie Filumeny. Domenico zaczyna podejrzewać podstęp.

W filmie tym Sophia Loren stworzyła jedną z najlepszych w swej karierze kreacji. Jest to druga z kolei ekranizacja komedii Eduardo De Filippo, uważanej za najszczęśliwsze połączenie tradycji teatru Pirandella z pełnym temperamentu humorem neapolitańskim. Obfitująca w niespodzianki, humor ale i gorycz historia dwudziestu lat życia pary kochanków stała się okazją do sportretowania typowo włoskich charakterów. Znakomite aktorstwo i zdjęcia, a także pełna temperamentu ekranizacja sprawiają, że film jest jednym z ciekawszych osiągnięć tego okresu w kinie włoskim.
[Filmoteka Narodowa]

Filumena Marturano (Sophia Loren) to była prostytutka, pracująca niegdyś w jednym z neapolitańskich domów publicznych. Jako siedemnastoletnia dziewczyna poznała Domenica Soriano (Marcello Mastroianni) – bogatego biznesmena, dzięki któremu mogła porzucić niechlubny zawód. Mężczyzna wziął ją pod swoją opiekę, zapewnił mieszkanie i pracę. Przez dwadzieścia lat, Filumena była jego kochanką, gospodynią, wspólniczką w interesach, opiekunką obłożnie chorej matki. Pomimo tego, iż czas płynął nieubłaganie, wciąż nie traciła nadziei, że pewnego dnia stanie się również panią Soriano. Jednak gdy Domenico daje kochance jasno do zrozumienia, że nie ma zamiaru wchodzić z nią w związek małżeński, ta nie zamierza się poddawać.