Niewiele jest filmów, w których tytułowej bohaterki nie zdążymy nawet poznać. To dość oryginalna strategia, na którą zdecydował się brazylijski debiutant Madiano Marcheti. W pierwszej scenie jego filmu widzimy leżące bez oznak życia ciało transseksualnej Madaleny. Myliłby się jednak ten, kto pomyśli, że to opowieść sensacyjna. Nie chodzi tu bowiem o to, kto zabił, choć ważniejsza może okazać się motywacja. Brazylijski reżyser w zdecydowany sposób zwraca uwagę na tragiczne statystyki. W jego kraju zanotowano najwyższy odsetek morderstw osób transpłciowych na świecie. Marcheti w swoim filmie decyduje się podążyć za trójką bohaterów, którzy w jakiś sposób związani byli z Madaleną. Pracującej w klubie i próbującej odmienić swoje życie Luziane bohaterka winna była pieniądze. Na nie z kolei nie narzeka Cristiano, syn okolicznych rolniczych potentatów, na polu których znaleziono ciało Madaleny. Wreszcie Bianca, jej przyjaciółka, wspominająca z grupą kobiet wspólnie spędzone chwile. Ważnym bohaterem tej intrygującej, imponującej wizualnie obyczajowej opowieści jest krajobraz wyjątkowo rzadko filmowanych wiejskich regionów Brazylii, gdzie zresztą wychował się sam reżyser.

Luziane, Cristiano i Bianca nie mają ze sobą prawie nic wspólnego, poza tym, że mieszkają w tym samym wiejskim mieście w zachodniej Brazylii. Na środku pola sojowego leży martwa transseksualna kobieta o imieniu Madalena. W biednej dzielnicy Luziane żyje bez wielkich oczekiwań względem przyszłości, pomagając matce w pracy. W zamkniętym osiedlu po drugiej stronie miasta Cristiano próbuje udowodnić swojej rodzinie, że jest w stanie zadbać o plantacje soi ojca. W strumieniu Bianca i jej transowe przyjaciółki przeżywają smutek po stracie Madaleny. Chociaż trójka bohaterów nie zna się nawzajem, duch Madaleny staje się łącznikiem między nimi.