A właściwie odnośnie jednej tezy w niej zawartej - że warstwa fabularna leży i kwiczy, że w "pięknym ciele brak duszy". Nie wiem czy dobrze zrozumiałam, ale autor miał chyba na myśli głównie fragmenty dotyczące opowieści fantasy tworzonej przez Roya (zakładam tak przez określenie "wielobarwności", na tle której dzieje się historia bohaterów dla nas prawie obojętna przez niezaakcentowanie obecności postaci). Otóż moim skromnym zdaniem główni bohaterowie to Alexandria i Roy, nie wymyślni superherosi. Oni i ich historia to zlepek scen z realnego świata spowity siecią metafor i symboli. Opowieść, na której powinniśmy się skupić to właśnie ta, która rozgrywa się w szarej, szpitalnej rzeczywistości, i to z tymi bohaterami mamy się uosabiać, to ich historię mamy "poczuć". I tak się dzieje. Mnie również nieco mierziło to, że wplecione elementy epickiej opowieści są tak wyzute z uczuć, nadal jednak uważam, iż nie psuje to odbioru filmu jako całości jak również sfery symbolicznej - dlatego nie mogę uznać argumentu "niezaakcentowanych bohaterów" na niekorzyść tego filmu.

Pozdrawiam ;)