To niby zwykli ludzie, ale Thomas każdego z nich czyni w jakiś sposób niezwykłym bohaterem. Przez to codzienne życie nabiera w tym filmie charakteru jakiegoś niezwykłego misterium, którego, jak mówią twórcy, nie da się zatrzymać ani zmienić - trzeba je zaakceptować.
Ta swego rodzaju fotografia Ameryki, uchwyconej w biegu, jest mimo wszystko bardzo pesymistyczna. Bohaterowie są rozhisteryzowani, rozkrzyczani, niezrównoważeni, niewielu wyznaje jakiekolwiek sensowne wartości. Nie potrafią być dla siebie zwyczajnie dobrzy.
Film ma również wymowę filozoficzną. Jak już wspomniałem, mamy tu przekonanie o bezsensie ludzkiej walki z kolejami życia. A równocześnie wiarę, że to wszystko nie dzieje się jednak aż tak przypadkowo, że to ma jakiś sens.
"Magnolia" to jest kino zdecydowanie dla widzów bardziej doświadczonych. Film trwa równe trzy godziny i wymaga właściwie ciągłego skupienia, bo każda minuta może kryć coś, czego nie warto przegapić. Wystąpił tu jeden gwiazdor - Tom Cruise, zresztą trudno się zachwycać tym, co tu zaprezentował. Naprawdę świetne jest tu to, że ważne role grają świetnie aktorzy wiecznie usytuowani na drugim planie, tacy jak John C. Reilly (Chicago), Julianne Moore (U progu sławy) czy Wiliam H. Macy (Miasteczko Pleasentville). Są też ludzie zupełnie w Polsce nieznani, a zwracający uwagę, tacy jak P.S. Hoffman czy P. Baker Hall.
Ogólnie ten film ma, pomijając wszystko inne, niesamowity nastrój, niepowtarzalną formę i warto go obejrzeć, ale zdecydowanie to nie jest obraz dla początkujących kinomanów.