W nudny, deszczowy wieczór nie ma nic lepszego na poprawę samopoczucia niż dobry film... Niestety już po pierwszych sekundach tej nędznej podróby szczęk, moja depresja pogłębiła się jeszcze bardziej... Napięcie w tym filmie można porównać do zatwardzenia, niby w końcu coś się zaczyna dziać, ale tak naprawdę g*wno z tego... Film z 2009 roku, a grafika na poziomie gry telewizyjnej Rambo... w Pegazusie była lepsza sto razy bardziej ;) Najlepsze ujęcia, kiedy do plaży zbliża się tsunami, zbliża się.. i zbliża i już prawie jest, a w momencie ucieczki tych pożal się Boże aktorów, za ich plecami czyste, nie zmącone chociażby jedną małą falą, morze. Jak słusznie ktoś wcześniej napisał, rozwala perspektywa: 30 m tsunami vs plażowy domek z listewek... to się nazywa cud! :D W zagrożonych tornadem rejonach Ameryki, powinni budować takie chaty, problem z głowy! I jeszcze ta blondynka, która "poza wyglądem nic nie ma".. niby taka pusta, a jednak stać ją było na jedną inteligentną myśl ;] dalej wyłączyłam, nie jestem typem masochistki :P ale czekam na Wasze wrażenia, opisujcie, czym jeszcze "poraził" Was ten film ;)