Co jak co, ale dla mnie "Manhattan" to mój ulubiony film Allena. Jest tutaj wiele rzeczy, które pokochałem w tym arcydziele, jak i w samym twórcy. To w jakim świetle ukazuje Nowy Jork jest czymś fascynującym. Wystarczy spojrzeć na te wszystkie wieżowce, piękne aleje i ogólnie cały urok tego miasta. Duża w tym zasługa wspaniałym czarno-białym zdjęciom Gordona Willisa. Innym co tutaj jest godne zauważenia to muzyka George'a Gershwina, którego kompozycję Allen nie wybrał wcale przypadkiem. Jego "Błękitna rapsodia" wręcz doskonale idzie z każdym ujęciem. Woody pokazał NY zdecydowanie piękniejszy niż w rzeczywistości, a on jako jeden z nielicznych dostrzegał piękno tej brudnej metropolii. Wypada pochwalić tutaj też te dialogi i relacje pomiędzy głównymi postaciami. WA nie gra tym razem takiego neurotycznego dziwaka, nadal w nim widać trochę neurotyzmu, ale to chyba najnormalniejsza postać w jego dorobku aktorskim. Diane Keaton też tu zagrała świetną rolę i także mniej typową dla siebie. Jest tu zarozumiałą kobietą, ale widz nie może nie budzić do niej sympatii.
Moim zdaniem ten film był najlepszym, a zarazem trochę niedocenionym dokonaniem w karierze Allena. Najlepszymi obrazami Allena są jak dla mnie kolejno po nim: "Radio days", "Annie Hall", "Śpioch" oraz "Zelig". Nowy Jork widziany grubymi oprawkami okularów Allena - co tu dużo pisać? Niezwykłe kino!