Miałem napisać bardzo podobnie, więc nie ma co się powtarzać.
Zgadzam się z tym, ze film kończy się tam gdzie powinienem bo to nie biografia od urodzenia po śmierć tylko historia przemiany dziewczęcia w kobietę (jak to u Coppoli). Jak dla mnie mógłby się kończyć jeszcze wcześniej.
Ja nie mogę ocenić tego filmu aż tak wysoko ze względu na kilka wpadek.
1.Użycie muzyki nie z epoki to śmiały pomysł, ale kiedy z głośników poleciała popowa szmira w czasie sceny powrotu królowej z balu to zniesmaczony musiałem wyciszyć dźwięk.
Za to w scenie końcowej muzyka pasuje idealnie.
2.Po drugie to brak jakiejkolwiek konsekwencji co do języka jakim mówią bohaterowie, lepiej byłoby żeby cały czas mówili po angielsku, a nie posługiwali się francuskim ni stąd, ni zowąd.
3.Nie do końca jestem przekonany do tego, że grająca królową aktorka zachowuje się jak współczesna dziewczyna,
nie wiem czy tak zagrała czy tak wymyśliła to Coppola, ja tego nie kupuję. Z jednej strony dbałość o szczegóły z epoki,a z drugiej takie zachowanie.
4.No i mały smaczek historyczny proamerykański to taki rodzynek dodany do pasztetu.
Pasowałby tu napis o lokowaniu produktu.
Tyle krytyki. Na koniec dodam, że dużą zaleta tego filmu jest to, że jest bardzo równy.

Zgadzam się z Tobą Bordans, czytałam książkę Antonii Fraser, na podstawie której Coppola nakręciła film. Ponieważ uwielbiam twórczość Sofii postanowiłam najpierw przeczytać książkę, potem zobaczyć film. Film wydaje się być powierzchowny ponieważ w gruncie rzeczy mamy mało dokumentów na temat życia Marii Antoniny. Coppola pokazała kilka faktów, oraz emocje i interpretację możliwego zachowania, uczuć królowej i spróbowała pokazać to współczesnemu odbiorcy posługując się np muzyką. Tak to studium samotności, bycia marionetką w rękach osób mających władzę i próby życia z tym. Maria Antonina nie miała nic, ani miłości, ani poczucia bezpieczeństwa, ani intymności. W czasie przekraczania granicy zabrano jej wszystko, ubranie, nawet pieska. Wydano za mąż za osobę, której nie zna, wysłano do kraju, w którym jej nie rozumiano, nienawidzono. Wszystko to jest zgodne z dokumentacją historyczną.
Ona musiała sobie z tym dać radę, gdy pisala rozpaczliwe listy do zimnej matki, ta pisała, że to jej powinnośc. Dostała w zamian stroje,możliwość,a nawet swoisty przymus spełniania swoich kaprysów, w końcu była królową. Sophia sprawiła swym filmem, ze poczułam się w tamtych czasach, jakby to się działo teraz. Co bym czuła w tej pustce, niby mając wszystko, a tak naprawdę nie mając nic. Były też momenty pokazujące, jak widzieli ją Francuzi. I jeszcze jedno Fraser, tak, jak Coppola chciały usprawiedliwić tę postać, wciągając nas do jej świata. Mnie wciągnęły, uwielbiam ten film.