Bardzo pesymistyczny film, momentami aż przytłaczający, co mi się specjalnie nie podobało, niekiedy nazbyt pretensjonalny. Destrukcyjność Marilyn i postepowanie procesu jej upadku to przykre obrazki dla widza, musze powiedzieć, dlatego niekoniecznie polecam ten film do obejrzenia ot tak, jako źródło w pełni obiektywnej biografii twórczej. To raczej biografia psychologiczna aktorki, fenomenu przełomu lat 50. i 60., głęboka, ale na wskroś melancholijna i złowrogo pesymistyczna. Momentami czułem wyraźny dyskomfort i współczucie dla tej wielkiej postaci, choć z drugiej strony jawiła mi się ona jako osoba krucha, słaba i chwiejna, co nie do końca znajduje w moich oczach uznanie, jeśli idzie o ocenę danej osoby. Jest to film dobry, nawet plus dobry, choć jak mówię momentami nieprzyjemny. Tak na dobrą sprawę Monroe nie miała szans nigdy zaistnieć pod względem umiejętności czysto aktorskich w podobnym blasku, jak gwiazdy jej epoki, schyłkowego okresu amerykańskiego kina klasycznego (paradoksalnie, jak się dowiadujemy z tego filmu miała spore lęki do wypowiadanych kwestii przed kamerą). A jednak to ona miała coś, co stało się symbolem kobiecości tego okresu, to jej zazdroszczono, ją wielbiono, jej uśmiech był pożywką gazet i jej urok łamaczem serc. Wyjątkowość Monroe to wyjątkowość całej jej aury, to wyjątkowość nowego symbolu kobiecości w ogóle, to specyficzne unaocznienie wyjątkowego stylu w konkretnej osobie, to wreszcie fatalna historia, tragiczna, pełna wzniosłości i śmieszności (a te, jak mówił Napoleon oddziela od siebie jedynie krok), które w finale wywołują katarktyczne doznania u widza (wiele ról komediowych Marilyn kontrastuje, jak na ironię, z jej fatalnym życiem i upadkiem). Monroe w tym filmie jest pokazana jako osoba, która przegrała z życiem (pokazany w filmie symbol śmierci, która jest jedynym zwycięzcą na szachownicy życia), która była z nim skłócona (wielowymiarowość tej metafory w nawiązaniu do filmografii, jak również pokazanej biografii aktorki) i która była osobą zbyt słabą i zbyt przerażoną postępującym upływem czasu, by odnaleźć się w kinie. A już na pewno jej blask przyblakłby w kinie przemian, jakie miały nadejść w końcu lat 60. Finał jej historii, jakkolwiek smutny i perfidnie tragiczny, jest finałem idealnym, jedynym, który gwarantował jej nieśmiertelność. Jej naiwność, słodkość, niezapomniany uśmiech i fatalność wyborów jedynie wmieszały się w jej legendę, do końca nieodkrytą do dziś. Monroe jest nie dla współczesnych tyle wybitną aktorką (aktorką była dobrą, lecz nigdy wybitną), co symbolem, jedną z najbardziej wyrazistych kobiet XX wieku, ikoną seksualności i gwiazdą spadającą z nieba w najbardziej odpowiednim dla niej momencie. Tylko jeśli skupić się kontekstowo na postaci Monroe można wyciągnąć sporo z tego filmu, w mojej opinii. Znajomość filmów, w jakich grała i charakterystycznych ról to byłoby za mało, aby móc przeprowadzić pełną charakterystykę tej postaci. Tak zresztą czynią twórcy tego filmu, którzy jedynie szczątkowo i niejako dygresyjnie wspominają o kilku ważnych rolach aktorki. Reszty musimy dowiedzieć się sami...
A i ocena... 7,7/10.