"Wydaje mi się, że jakby starczyło ziemniaków i główny bohater dowiedziałby się, że ma przesiedzieć na czerwonej planecie kolejne 10lat to by się tylko ucieszył :)"
O Boże, jak zaśmiałem na głos.

Po prostu wybrano bardziej komediową konwencję, nie da się opowiedzieć wszystkiego naraz w filmie łapiącym się na zakres tolerancji czasowej przeciętnego widza.

Mnie takie podejście bardzo cieszy, pełno jest kosmicznych dramatów, wyrywania sobie włosów z głowy i psioczenia na wszystkie istoty wyższe, które są pod ręką. A Damon-a jako niekonwencjonalnego kosmicznego rolnika nie widzieliśmy i raczej długo jeszcze nie zobaczymy:)

Chris Hadfield skomentował w jednym wywiadzie, że dla niego bardzo odświeżające było właśnie to, że film "rozumie" mentalność prezentowaną przez astronautów.

Typowy dramat w kosmosie przenosi mentalność i podejście typowego cywila. Ma to swoje artystyczne zalety: w końcu widzem jest też typowy cywil, więc łatwiej mu się utożsamić z bohaterem, zawiesić niewiarę w fantastyczne elementy scenariusza, etc.

Problem w tym, że takie rzeczy też wytwarzają modę i potem co film albo serial sci-fi, to mroczniejszy (i bardziej brązowy, bo brązowy filtr = realizm).

Marsjanin trochę z tym zrywa, pozycjonuje się inaczej wśród gatunku. Mamy tutaj astronautę który po załamaniu podejmuje walkę, mamy administratora który robi to, co powinien robić administrator, ciężko pracujących naukowców-geniuszy, geopolitycznych rywali wykazujących solidarność w godzinie próby...taki mały heroiczny epos o podboju kosmosu, których się generalnie od jakiegoś czasu nie kręci :P

Było porównanie do cast away, ale tam bohater był kompletnie sam, otaczały go drzewa i ocean. Powiecie ze przecież w Marsjaninie bohater miał jeszcze gorzej bo był otoczony przez pustynie, tyle ze różnica jest taka, ze robił vlogi które podtrzymywały jego psychiczne nastawienie, oglądał filmy, słuchał muzyki, a później nawet potrafił sie komunikować, do tego rozwiazywanie ciągłych problemów tez podtrzymywało go na duchu bo progresował. Bohater był sam, ale nie był samotny, był otoczony różnego rodzaju rzeczami, które sprawiały że czuł sie zupełnie inaczej niż bohater z cast away. Zamknij sie w pokoju na rok, przy samym komputerze z internetem, będzie sie samemu, ale bedziesz otoczona informacjami z świata wirtualnego co sprawi ze te samotnośc jakoś zniesiesz i nie ześwirujesz. Oczywiście psychologia bohaterów w tym filmie kuleje i to konkretnie ale akurat do tego, ze nie miał myśli samobójczych nic nie mam bo to rozumiem.

a mnie zastanawia dlaczego ten film filmweb sklasyfikował jako akcja/sci-fi?
przecież dystrybutorzy filmu klasyfikują film jako komedie, zgłoszony film został do oscarów w kategorii komedia/musical i przez hollywood w takiej formie został zaakceptowany.
kto więc i jakim prawem umieścił go w akcja/sci-fi ?

Od tego jest miliard testów w NASA żeby wykluczyć osoby poddające się depresji podczas problemów.

Tylko że on nie siedział tam cztery lata. Cała misja wydłużyła się pięćset ileś dni.