Reżyser dokumentu stawia zaskakującą tezę, wedle której współcześnie to lesbijki stanęły na czele ruchu LGBT, gdyż  z powodu holocaustu i epidemii AIDS społeczność homoseksualnych mężczyzn poniosła zbyt wielkie straty. Pokazane w filmie lesbijki to przede wszystkim zaangażowane w walkę aktywistki, natomiast geje to starsi panowie obciążeni obozowymi doświadczeniami i stygmatem różowego trójkąta. Bohaterowie portretowani są w filmie za pomocą wywiadów i fotografii z ich prywatnych zbiorów. W filmie zobaczyć możemy  m.in. Manuelę - wydawczynię lesbijskiego magazynu „L-mag” i producentkę lesbijskich filmów porno, Ipec -DJ-kę, mającą bardzo liberalny stosunek do seksu; jak i wspólnie wychowującą dziecko parę kobiet, która pasjonuje się odkrywaniem losów kobiet w obozach koncentracyjnych. Lesbijki w filmie są przedstawicielkami dwóch różnych pokoleń, a historie ich życia ukazują przemiany społeczne, jakie zaszły w postrzeganiu homoseksualizmu. Opowieści filmowych bohaterów krążą wokół doświadczeń życia w czasach  niezwykle represyjnych dla homoseksualistów hitlerowskich Niemczech.

W swoim dokumencie Rosa von Praunheim tworzy wizję subkultury rządzonej przez kobiety, która jest też podsumowaniem historii homoseksualności i jej prześladowań. Wskutek holocaustu, a później AIDS, społeczność homoseksualnych mężczyzn poniosła straszliwe straty i dlatego obecnie, zdaniem Praunheim, to lesbijki stanęły na czele ruchu wyzwolenia homoseksualistów.
Bohaterki tego filmu są przedstawicielkami dwóch różnych pokoleń, a jednocześnie personifikacją dawnego i obecnego statusu homoseksualistów w społeczeństwie. Mieszkająca w Berlinie Turczynka DJ Ipec pewnie porusza się na klubowej scenie, dziennikarka Manuela Kay wydaje lesbijskie czasopismo "L-Mag", Laura i Silke Radosh założyły rodzinę i należą do lesbijskiej grupy matek z dziećmi. Aktorka i artystka kabaretowa Maren Kroymann to kolejna bohaterka, odważnie patrząca w przyszłość.
Natomiast bohaterowie-mężczyźni należą do pokolenia, które przeżyło doświadczenie Trzeciej Rzeszy i Niemiec w najbardziej represyjnym momencie historycznym. Praunheim wykorzystuje swój własny materiał na temat bohaterów, którzy już nie żyją, i tworzy serię ujmujących portretów.