To jeden z najpiękniejszych filmów o miłości, jakie znam. Kawalerowicz analizuje przede wszystkim destrukcyjną stronę uczucia: namiętność, pochłaniającą fascynację, choć także potrzebę ofiary. „Opętanie” bohaterów nieuchronnie narasta aż do fatalnej nocy, w której hamowane żądze wybuchają w nieokiełznanym porywie, pozostawiając ich wypalonych i przegranych...
W „Matce Joannie od Aniołów” wyjątkowe jest to, że nośnikiem treści nie jest prosta, nieco fantastyczna fabuła, lecz język wizualny. To chyba jedyny film, który określiłbym jako „kinową grafikę”. Tłem są przeważnie nienaruszone płaszczyzny: szary mur, bezchmurne niebo, wydmy otaczające klasztor... Głęboka czerń postaci księdza Suryna kontrastuje z nieskalaną bielą habitu matki Joanny. Jak dążące do przeniknięcia, choć osobne pierwiastki jin i jang...
Drugim niezmiernie istotnym środkiem wyrazu są tu twarze aktorów. Zastygły w smutku profil Mieczysława Voita kojarzy się ze średniowiecznymi figurami cierpiącego Chrystusa. Twarz Lucyny Winnickiej przybiera z kolei ogromną ilość odcieni. Jako matka Joanna aktorka ta stworzyła niewątpliwie swoją rolę życia.

„Matka Joanna od Aniołów” może nie przekonać widzów mniej wrażliwych na stronę wizualną dzieła filmowego. Przyznam także, że sceny w karczmie prezentują się znacznie słabiej, choć ciekawa jest ich „ludyczność” skontrastowana z mistyką scen w klasztorze...
Niemniej film ten uważam za jedno z największych osiągnięć naszej kinematografii oraz za najlepsze obok „Pociągu” dzieło Kawalerowicza.