Zaorski świetnie uchwycił na przykładzie jednej rodziny stan społeczeństwa polskiego w czasach rządów Bieruta. Znakomicie zagrany i sfotografowany, czarno-białe zdjęcia tylko potęgują efekt szarzyzny komunistycznej. Osobne brawa należą się Magdzie Teresie Wójcik za przejmujący portret dobrej i prostej kobiety, której przyszło żyć w złych czasach.

Jest to obraz grubymi nićmi szyty, jednak nie jest to zarzut, wręcz przeciwnie terror stalinowski nie powinien być pokazywany w złagodzonej formie, a "Matka Królów" w niektórych scenach jest jak uderzenie z pięści prosto w pysk.

Moje jedyne zastrzeżenie wiąże się ze zbytnią epizodycznością akcji, choć z drugiej strony jak inaczej przedstawić dzieje rodziny na przestrzeni tylu lat?

Tak czy siak, dzieło Zaorskiego jest klasyką kina polskiego oraz jego prawdopodobnie najlepszym filmem. Rodzi się pytanie dlaczego ten uzdolniony reżyser i genialny gawędziarz poszedł w stronę tak marnych obrazów?