siedziba wielkiej korporacji. Siedmiu ludzi: dwie kobiety i pięciu mężczyzn, ubiega się o posadę dyrektora. Wygrać może tylko jedna osoba - najbardziej wytrzymała psychicznie, przebiegła, zimna i wyrachowana. Aby ją wyłonić zastosowano tzw. metodę Grönholma, polegającą z grubsza na serii testów, którym poddają się nawzajem sami kandydaci. Gra, którą prowadzą, to spektakl nerwów: są traktowani przedmiotowo przez firmę i z biegiem czasu sami też zaczynają się tak traktować. Są nie tylko podejrzliwi względem siebie, ale ulegają podszeptom ambicji, namiętności i histerii. Manipulacji nie ma końca, bo nie wiadomo, kto jest aktorem, kto kandydatem, kto swój, kto wróg. Ostatecznie wszyscy są wrogami wszystkich, dając się ponosić podszeptom podstawionych osób i ulegając diabelskiej karuzeli napędzanej przez psychologów. Dla tych ostatnich, to tylko kolejna gra, kolejna zabawa ludźmi, których można inwigilować w każdym z pomieszczeń (z wc włącznie). Bo korporacja może wszystko i w każdym wymiarze: pracownik to tylko malutki trybik, którym można sterować uzyskując odpowiedni wynik.
Film odsłania mechanizm działania firm, i wiele mówi nie tylko o kandydatach, ale i organizatorach rekrutacji. Wydają się chorzy, jak tylko głęboko chorym może być człowiek, który chce upokorzyć drugiego i uświadomić mu, że potrafi dla własnej korzyści sprzedać każdego, z kochaną osobą włącznie. Jedynie Fernando, hiszpański macho, dostrzegł sedno tej farsy - dlatego słyszymy słowa prawdy o samym przedsięwzięciu, uczestnikach i organizatorach. Bo przecież choć całość rekrutacji zasadza się na oszustwie, to życia się nie oszuka. I w pewnym momencie okaże się, że ten najlepszy wybór i wygrana, są najgorszą z możliwości.