Ale to dosyć krzywdzące porównanie, bo film nie jest poskładany z innych. Jest całkowicie oryginalny, wręcz trudno uwierzyć jak bardzo.

Cały początek to dla mnie inny świat, ani jedna reakcja tych ludzi nie wydała mi się normalna, cała otoczka tego wszystkiego była po prostu inna. To szturchanie się, przypadkowe spotkanie, krzyczenie i zabieranie mikrofonu a na końcu główny bohater wchodzi na pobliskie tory i tylko jedna osoba podchodzi do niego i prosi, by ten zszedł. W końcu słychać nadjeżdżający pociąg...

Cały film jest złożony z kolejnych warstw przeszłości bohatera. Zaraz po openingu akcja cofa się o 3 dni do tyłu, a następnie o kilka lat - i tak dalej. Łącznie takich flashbacków jest około sześć, i tu jest pierwsza wielka rzecz której udało się dokonać - napisać historię człowieka i opowiedzieć ją od tyłu tak, by każdy z tych segmentów był równie ciekawy ale odnosił się tylko do tego, co było wcześniej. I budził u widza uczucie niezrozumienia, ale z tym pozytywnym skutkiem: chciałem się dowiedzieć, co się wtedy stało. Czemu utykał? O co chodziło z aparatem? Kim jest Yun Sunim? I czym bohater się zajmował w przeszłości? A jest tego więcej.

To cholernie trudne zadanie, napisać taką historię, i to z takim efektem. A im się udało, niesamowite. Co ważne, poszczególne segmenty nie są krótkie jak w "Memento", o wiele trudniej je wszystkie przez to ogarnąć. Dodano też bonusem mnóstwo smaczków odnoszących się do przyszłości w taki subtelny, miły sposób (jak na samym końcu młody bohater mówi: "Czuję, jakbym już tu był").

Drugie co zachwyca to filmowy sposób przekazania, że akcja zmierza do tyłu - są oczywiście podpisy, jednak chodzi mi o sam sygnał przekazania widzowi, że obserwuje przeszłość. "LOST" miało ten rewelacyjny dźwięk, "Peppermint Candy" ma sekwencje z pociągiem. Przypatrzcie się im, ciekawe uczucie towarzyszy odkryciu pewnego szczegółu...

Opowieść jest smutna. Ludzie przy płakaniu smarkają i tracą głos, a przy krzyczeniu twarz wykrzywia im się w straszny i trochę groteskowy sposób (jeśli się patrzy za długo). Ale nie ma mowy, by w to nie uwierzyć. Film jest emocjonalną petardą, którą trzeba obejrzeć przynajmniej dwa razy, by tę historię jakoś sobie "ustawić".

Z innej beczki - zdjęcia są genialne. Każde jedno ujęcie ma tu swój cel i wyjaśnienie, jest perfekcyjne. Nigdy nie było tak, że coś pokazano "za mało" albo przy kamerze z ręki coś umykało przez trzęsienie. Tylko "Harmonie..." są dla mnie wyżej.


8+/10.