Ale ledwo. Emilia nawet przez moment nie miała wsparcia z Jacku. Strata dziecka jest
niewyobrażalną tragedią, a on jedyne co potrafił zrobić gdy przykładowo William wspomina o
sprzedaży rzeczy po dziecku, mówi mu że jego macocha jest smutna i tyle. Nie próbował jej
pocieszyć, wesprzeć, być przy niej kiedy ona tak bardzo tego potrzebowała. Która kobieta byłaby
w stanie znieść aż tyle, zważywszy że przez cały czas wierzyła w to że to przez nią jej córka
zmarła?
Cały czas miałam nadzieję że się rozstaną i każdy ułoży sobie życie po swojemu (nawet
zastanawiałam się czy Jack nie wróci do blondyny, podobno tak się często zdarza gdy mężczyzna
łapie fascynację i postanawia odejść od żony "bo się zakochał" - ale nie, znaczy że Emilia chyba
cokolwiek dla niego jednak znaczyła;)). Niestety, jedna niepozorna sytuacja, spotkanie na ulicy i
druga żona postanawia zapomnieć o wszystkim, przez co musiała przejść w trakcie całego
małżeństwa, po to by znowu zacząć udawać szczęśliwą rodzinkę. Jedyne co mnie jakkolwiek
przekonuje to przemiana Williama, uwierzyłam mu kiedy przestał traktować Emilię jak zło
konieczne i zaczął ją akceptować. Lubię dramaty, lubię kiedy film opowiada jakąś historię która
może się przydarzyć każdemu z nas i staram się zazwyczaj sobie wyobrażać "co ja bym zrobiła",
ale oprócz Portman (do której przekonuję się coraz bardziej) i dzieciaka, film był niestety zupełnie
oderwany od rzeczywistości i nudny. Pomysł był naprawdę dobry, ale za mało emocji i akcji
(pomijając główną bohaterkę).