Jacques Rivette wymaga cierpliwości. Jego filmy są zazwyczaj bardzo długie i trudne do jednoznacznego sklasyfikowania. Jego trzecie pełnometrażowe dzieło "L' Amour Fou" dobitnie podpisuje się pod tę kategorie. Przez ponad 250 minut oglądamy na przemian rozpadające się małżeństwo, w którym pochłonięty bez reszty mąż-reżyser teatralny zaczyna zaniedbywać znudzoną żonę dla prób teatralnych. Na początku rozczarowujące było to, że przez większość filmu zbyt mały nacisk Rivette kładł na ukazanie relacji między małżeństwem, a zbyt duże na sztukę teatralną. Ale jak to bywa z nim, wolny rytm filmu w końcu wchłania widza w swoją strukturę, działając niczym narkotyk, więc po czasie zacząłem się przekonywać. A trzeba dodać, że zupełnie się nie nudziłem na nim, a im dłużej trwał, tym lepiej wypadał. Wielu krytyków pisze o tym filmie jako wstępie do legendarnego kolosa, jakim jest 12 godzinny "Out 1", ciągle moja największa obsesja o filmy, które chcę obejrzeć. I jako introdukcja stylu, który zostaje rozszerzony później do takich rozmiarów prezentuje się udanie. Niestety straszną bolączką jest właśnie to, że największy wizjoner nowej fali francuskiej ma swoje najbardziej ambitne i szalone filmy (wspomniany Out 1 i jego 4 godzinna wariacja Out 1: Spectre) dostępne głównie dla francuskich i amerykańskich widzów, a raczej krytyków filmowych. Z "Szaloną miłością" historia jest nie lepsza, ale udało mi się dorwać słabej jakości kopię, która krąży w internecie. Narzekać też strasznie nie mogę w sumie, bo film jest naprawdę dobry i niezwykle charakterystyczny, szczególnie ze swoimi skokami z 16 mm taśmy filmowej na 35 mm, bo reżyser dodał jeszcze do fabuły (jakby było mu mało) ekipę telewizyjną, która kręci próby i zadaje pytania na temat reżyserii sztuki oraz gry aktorskiej. Jak widać, jest to kino dla cierpliwych i lubiących trudne przeprawy widzów.