Zgadzam się. Bardzo mocny film i minimalizm ewidentnie w nim jest pokazany. Co do bawienia się emocjami - to nie jest tak do końca. Moim zdaniem, w pewnych momentach jakby historia ta toczyła się własnym życiem. Odczułem to tak, jakby bohaterowie niekoniecznie byli całkowitym wytworem reżyserskim, jakby ta historia w niektórych momentach nie należała do reżysera. Mówiąc prościej: reżyser nie miał zamiaru bawienia się emocjami, ponieważ historia sama w sobie jest smutna, rozdzierająca. On nadał tym emocjom tylko mięcha, aktorzy wczuli się w swoje role, ale niekoniecznie pod dyktando reżysera, poddali własnym interpretacjom i tak to rozegrali...

Nie rozumiem decyzji Georgesa...

Pozdrawiam

SPOILER

"Nie rozumiem decyzji Georgesa" - o tym jest właśnie ten film. To film o prawie do eutanazji. Co więcej nie o eutanazji na życzenie zainteresowanego, ale eutanazji na życzenie rodziny. Reżyser przygotowuje nas do tej ostatniej sceny przez cały film, stopniowo pokazując pogarszający się stan zdrowia Anny i zwiększające się cierpienie zarówno Anny jak i Georgesa. Przy okazji widzimy, że para się bardzo kocha, chciałoby się powiedzieć "nad życie". To co nim kieruje to właśnie miłość. Jednak w świetle prawa jest to niedopuszczalne. Widz ma sobie odpowiedzieć przed samym sobą czy on jej zrobił krzywdę, czy ulżył w cierpieniu. Jak widzimy dalej Georges umiera, można powiedzieć z tęsknoty, nie widzi już dla siebie miejsca na tym ziemskim padole bez Anny. Po tej parze pozostaje tylko puste mieszkanie i wspomnienia córki. Cieszmy się życiem, po nim nie ma nic. ;)