Świetny komentarz - w samo sedno. Pozdrawiam :)

No ... wielkie kino.

Wręcz przeciwnie, ale nie dziwi mnie to, że akurat ty nazywasz onanizm - miłością. Heneke masturbował się nad łóżkiem bohaterki przeciągając jej męki do maksimum, gdyby mąż naprawdę kochał swoją żonę to już w połowie filmu pozwoliłby jej odejść skracając cierpienie jej (A co ważniejsze - Cierpienie widza)

Najbardziej przereklamowany film dekady.

No szczerze mówiąc, na miejscu męża też bym powiedział Hanekemu, żeby sobie odpuścił, bo kobiecina nie dość, że umiera, to jeszcze stara - to trochę zboczone, jeśli kogoś podniecają takie rzeczy... Musisz mieć naprawdę duże serduszko, że się tak ująłeś.

Nie karm trolla.
A tak poza tym: świetna opinia.
Jestem świeżo po seansie i naprawdę ten film zrobił na mnie wielkie wrażenie.

Oczywiście taki ktoś jak Ty z pewnością po miesiącu zapoznałby swoją chorą mamusię lub żonę z panem Duszącą Poduszką.
Zaprawdę, w filmie Tytanic lepiej ukazano prawdziwą miłość.
A tak na marginesie: kompletny kołek gówno znający się zna życiu mógł napisać coś takiego.

Człowieka pozna się po tym jak zwraca się do drugiego.

Uargumentowałem swoje zdanie, może w twoim świecie przepełnionym miłością taka argumentacja jest trochę zbyt brutalna i gruboskórna. W filmie Heneke nie ma ani grama miłości, są ta zapiski, wręcz dokumentalne z domowego hospicjum. To nawet nie jest kino fabularne. To zimna narracja, pozbawiona emocji. Pozostaje tylko aktorstwo.

Porównanie z Titaniciem nie na miejscu.
Słowa onanizm nie traktuj dosłownie. Jest to środek wypowiedzi aby ukazać jak nieemocjonalne kino zrobił Reżyser.

Miłość w tym filmie jest ukazywana przez większość filmu.
Facet chodził koło swojej żony prawie non stop.
Karmił ją, sadzał na kiblu, czytał jej gazety a kiedy naprawdę już słabo kontaktowała to siedział przy niej i głaskał ją po dłoni.
Jak przy śniadaniu straciła kontakt z nim to widać było po facecie, że się zdenerwował i chciał dzwonić do szpitala.
Przez tą tragedię zwariował bo stracił bliską osobę.
Pisanie z Tobą o tym to jak opowiadanie ślepemu o kolorach.

Nie zrozumiałeś tego filmu widzę po tym poście.

Męczysz człowieka.
Film jest o miłości a konkretnie o relacji dwojga ludzi, których miłość zostaje wystawiona na próbę.
http://www.plasterlodzki.pl/fillm/recenzje-filmow/6061-mio-recenzja
Nie tylko ja tak sądzę.
Widocznie pozujesz na mądrzejszego niż jesteś i nie wychodzi Ci to na dobre.

''Widocznie pozujesz na mądrzejszego niż jesteś i nie wychodzi Ci to na dobre.''
''Pisanie z Tobą o tym to jak opowiadanie ślepemu o kolorach. ''
''A tak na marginesie: kompletny kołek gówno znający się zna życiu mógł napisać coś takiego.''
'' Ty z pewnością po miesiącu zapoznałby swoją chorą mamusię lub żonę z panem Duszącą Poduszką.''

Ty nawet nie pozujesz na mądrego. Po prostu jesteś głupi. I to nie jest obraza. To jest stwierdzenie faktu.

W tym filmie nie zauważyłem ani grama miłości. Interesuje mnie twoja opinia, a nie faceta od recenzji którego przemyślenia starasz się skopiować jako własne. Warto dodać, że jest to moja subiektywna opinia o tym filmie a nie uniwersalne prawdy które trzymam w ręku. Tobie trzeba widzę to tłumaczyć.

Swoją opinię/argumenty napisałem na górze. I nie trzeba być inteligentnym, żeby pojmować logiczne sprawy rządzące tym światem.
A tak poza tym: zająłbym się czymś bardziej konstruktywnym niż niż kopiowanie cudzych wypowiedzi.
I coś Ci wyjaśnię: podałem czyjąś opinię pierwszą z brzegu, żeby Ci ukazać, że nie tylko ja jestem zachwycony tym filmem.
Podobnie jak Caligula uważam, że takie filmy trzeba kręcić bo nie są o dupie Maryni tylko o prawdziwych ludzkich dramatach, które przeżyła nie jedna osoba. Plusem tego filmu jest na pewno brak gównianego patosu. Takie rzeczy się zdarzają. A jeżeli nie widzisz, że ktoś dźwiga brzemię z miłością i poświęceniem to tylko współczuć Tobie. Nie trzeba kogoś nosić na rękach albo zasypywać kwiatami, żeby wyrazić miłość.
Zakładam, że masz więcej jak 10 lat. Nie wiedziałem, że będę musiał komuś tłumaczyć tak oczywiste sprawy.
Wiem, że wyrażasz swoją opinię subiektywnie. Ślepy nie jestem.

Dla mnie film dobry, ale bez przesady. Za długi i momentami nudnawy. Ale to kwestia gustu.

Pozdrawiam :)

Też lubię Depeche Mode :)

piękny komentarz. ja też.
co do filmu zaś mam mieszane uczucia. boję się, że filmy opowiadające o trudnych tematach, ludzkich tragediach (nie takich gdzie ufo atakuje świat) dla zasady ocenia się wyżej, ponieważ uważa się, że warto, że trzeba je doceniać ze względu na temat. mnie 'Amour' nie poruszyło. dlatego nie wiem jak go ocenić. Caligula napisał nie znajdziemy tam taniego wzruszenia, a wręcz dokumentalny przebieg opieki nad chorym. racja. doceniam główną rolę męską i właściwie to warto ten film zobaczyć.