"Miłość" to mój drugi film po "Funny Games" od Haneke. Strasznie ciężko mi go ocenić. Oglądałem tę produkcję w dwóch podejściach. Po pierwszej połowie filmu nie miałem chęci go kontynuować. Wydawał mi się strasznie irytujący i wręcz obrzydliwy. Potrafię znieść największe gore jedząc i pijąc bez mrugnięcia okiem, ale ten film całkowicie mnie zaskoczył. Pierwsza połowa była strasznie męcząca. Przez cały następny dzień miałem w głowie jedynie stare, sflaczałe i niedołężne ciało. Mimo, że widziałem takich osób wiele w rzeczywistości to przez wiele godzin byłem wręcz obrzydzony starością. Musiałem w końcu dokończyć seans i zrobiłem to przed chwilą. W wiadomej scenie z poduszką moje podejście zmieniło się diametralnie. Podobny szok(trochę większy) przeżyłem jedynie podczas oglądania polskiej "Symetrii". W jednej chwili zrozumiałem, że to nie film jest tak źle zrobiony, że nie da się oglądać, a po prostu do głosu doszła moja podświadomość i myśli, że nie poradziłbym sobie w takiej sytuacji i zrobił to samo. Nie będę oceniał zachowania męża. Nie powiem, czy to był przejaw miłości, czy ucieczka od brzemienia. Wiem jedynie, że ten film zachwiał moim poczuciem moralności i sprawił, że czuję się źle z własnymi myślami i z tym, że taka opcja jak w filmie przychodzi mi do głowy. Za to wielki szacunek dla reżysera. Pominę już to, że temat dość oklepany i bez specjalnej oryginalności. Pokazana została po prostu szara rzeczywistość.