Smutny i depresyjny ale za to bardzo prawdziwy film.
I pomyśleć że wielu z nas przejdzie tą samą tragiczną drogę nim wpadnie w ramiona kostuchy.
Od śmierci gorsze jest umieranie i cierpienie zawsze z nim związane.
Niektóre sceny są męczące. Reżyser pewnie celowo skupia się na pozornie prostych czynnościach takich picie herbaty, mycie, czesanie, przewijanie itd. Celowo je przedłuża by pokazać męczącą rutynę i codzienną walę zwykłych, kochających się ludzi o godność i miłość.
Film jest minimalistyczny i bardzo kameralny ale mimo to można go różnie interpretować (szczególnie ostatnie sceny).
Mnie się przypomniał mój dziadek, jego choroba. Przypomniała mi sie także moja praca w dps.

Pozostaje nam cieszyć się każdym dniem, zdrowiem (które niestety jest stanem tylko przejściowym). Trzeba walczyć o to by na stare lata nie pozostać samotnym.
Takie obrazy utwierdzają mnie w przekonaniu że na uporczywą i nie przynoszącą ulgi terapię powinno się przerywać. Przerwanie cierpienia to także dowód miłości. Żaden człowiek nawet bardzo wierzący i kochający życie nie chce latami wegetować jak roślina.