Długo przed seansem miałem wiele wyobrażeń na temat tego filmu. Ale jak sobie wyobrazić obraz idealny (bo tak go przecież anonsowano). Nie da się. Po prostu idziesz do kina, oglądasz, potem masz wahania co do tego czy on będzie idealny, a jeszcze później reżyser je rozwiewa.
"Miłość" to zdecydowanie najlepsza rzecz jaką dane mi było zobaczyć z dorobku Haneke'go. Jest tutaj wszystko co lubię. Szczere emocje, które sprawią że z przejęciem będziemy wpatrywać się w ekran i odczuwać ich cierpienie. Są typowe dla tego twórcy gierki z widzem. Bawi się on z nami, czasami zacierając to co prawdziwe, a co fikcyjne, każe nam patrzeć na sceny, na które nie zawsze chcemy, umie nas przestraszyć jednym dźwiękiem, lub żąda od nas skupienia. Dzieła Michaela Haneke to wręcz filmy interaktywne, bo reżyser dobrze wie jak manipulować uczuciami widza, a to niezwykłe. Mnóstwo kwestii musimy jednak samemu rozstrzygnąć, bo sedno "Miłości" to zdania pytające.
W końcu rzeczą za którą lubię ten obraz jest spora doza symboli, które świetnie wtopiono w tło. Są tutaj również te doskonale widoczne, takie jak gołąb, ale często żeby coś znaleźć warto się przysłuchać rozmowom bohaterów lub poszczególnym ujęciom. Każda scena ma jakiś wydźwięk, mimo że z pozoru to długie i kręcone na jednym ujęciu fragmenty. Myślę że w wypadku "Miłości" powtórny seans w celu szukania kolejnych wskazówek jest wręcz obowiązkowy.
Nie można pominąć tego co równie ważne- aktorzy, atmosfera, zdjęcia. Wszystko stapia się tutaj na to o czym wspomniałem we wstępie. Na film idealny.