Pogoń za światem swoich marzeń kosztuje dużo, czasami zbyt dużo. W filmie „Milczenie Lorny” emigranci z Bośni w europejskiej rzeczywistości gonią za życiem którego ciężko doświadczyć w ich ojczystym kraju. Tytułowa bohaterka decyduje się na drogę niebezpieczną, pełną wyrzeczeń, niezgodą z prawem - fikcyjne małżeństwo z narkomanem, kontakty z podejrzanym Fabio, wyjście za mąż za Rosjanina, który zbliża Lorne i Sokola do upragnionego celu. Jedynym warunkiem jest milczenie – przede wszystkim o planowanym „złotym strzale”.
Czasami jednak pozbycie się człowieczeństwa w tej pogodni staje się niemożliwe. W Lornie zachodzi zmiana, której efektem jest poświęcenie, czym niewątpliwie jest wyciągnięcie Claudy’ego z narkomanii oraz podjęcie wysiłku zmierzającego do odwołania wyroku na męża. Niespodziewana śmierć coraz to bliższej osoby, którą bohaterka chciała uratować wywołuje szok. Poczucie winy, wyrzuty sumienia, chęć utrzymania choć części Claudy’ego przy życiu sprawia, że to co nierzeczywiste, dla Lorny staje się obsesją. Paradoksalnie ciąża, której nie ma staje się wszystkim co ma. Wszystko aby ochronić dziecko. Bez względu na dotychczasowe plany, bez względu na dotychczasową pogoń za szczęściem.
„Milczenie Lorny” to dobry film, utrzymany w klimacie ciszy i spokoju. Mogę tylko podejrzewać, że jest to antonim tego co działo się w sercu jak i w myśłach Lorny.