Ten film jest tak nawalony uczuciowością, że przez połowę czasu trwania filmu nie zastanawiasz się nad sensem poszczególnych scen, a czujesz je od stóp do głowy.

Fabuła jest wyśmienita, jestem pewny, ze Salvador Dali umieściłby ten film w swojej dziesiątce najlepszych filmów. Opiera sie ona na złudnym wrażeniu snu, ale fabuła, choć jakże surrealistyczna, ma swój niemały sens (nie chcę spoilerować, to TRZEBA zobaczyć!).

Japończycy znowu pokazali, że mają jedne z najtęższych umysłów jeśli chodzi o wymyślanie banalnych historii w BARDZO nietypowy sposób. I chwała im za to.

Chciałem przytoczyć jakiś film, który oddawałby klimat tej produkcji, ale nie potrafię. Po prostu ten film trzeba samemu zobaczyć.

Dodatkowo wyśmienite uczucie. Przez pierwsze 90% filmu mniej więcej rozumiemy, o co chodzi. Czujemy się, jakbyśmy kierowali własnym lotem w chmurach (element przewodni filmu - chmury), a pod sam koniec BUM! i nagle zaczynamy nie panować nad sobą, mylą nam sie kierunki: góra z dołem, lewo z prawym. Oczywiście jesteśmy w stanie to w jakiś wypaczony sposób w końcu skontrolować, lecz dzisje sie to dopiero po długim wryciu po obejrzeniu tej znakomitej produkcji.

Jeszcze raz polecam WSZYSTKIM!