Robert Flaherty to postać specyficzna w historii kinematografii. Został zapamiętany jako prekursor filmu dokumentalnego, kręcąc po rozmaitych perypetiach "Nanooka z Północy", po czym zmienił całkowicie klimat i szerokość geograficzną, by przez dwa lata obcować z kulturą i zwyczajami Polinezji, co zaowocowało powstaniem "Moany". Być może gdyby ów reżyser żył wcześniej pozostałby jedynie etnografem, ale wynalezienie kamery filmowej pozwoliło mu na spopularyzowanie na całym świecie folkloru niemal całkowicie obcych człowiekowi Zachodu kultur. Zjawisko zdecydowanie bezprecedensowe, bo widz w latach 20. XX wieku, nie mogąc sobie pozwolić na eskapadę w najodleglejsze zakątki globu mógł na własne oczy zobaczyć piękno świata, jakiego wcześniej nie widział, a znał co najwyżej z opowieści czy szczątkowych fotografii.

"Moana" to pójście za ciosem po kultowym już dzisiaj "Nanooku z Północy" i korzystanie z wypracowanej przy okazji wcześniejszego filmu formuły. Znowu obserwujemy głównego bohatera, na jakiego wykreowany jest polinezyjski chłopak, od imienia którego pochodzi tytuł filmu oraz wszelkie zwyczaje związanie ze zdobywaniem pożywienia, tworzeniem ubrania, rozrywkami, zwyczajami (scena z wykonywaniem tatuażu) czyli wszystko to, co składa się na życie codzienne mieszkańców Polinezji. Ciężko stwierdzić czemu "Moana" nie zyskał takiego rozgłosu jak Nanook". Na pewno nie było to już novum w świecie kina, jednak ciągle solidny film dokumentalny, w dodatku rozgrywający się w piękniejszych i znacznie bardziej przyjaznych okolicznościach przyrody. Sentyment do tych okolic Flaherty'emu jednak pozostał i kilka lat później, już z Friedrichem Wilhelmem Murnauem powrócił on w tamte okolice, gdzie obaj panowie stworzyli jedno z ostatnich arcydzieł kina niemego - fabularny film "Tabu".