Gus van Sant tym razem z całą pewnością nie wyjedzie z Cannes dzierżąc Złotą palmę. Wyjedzie natomiast, jako kolejny reżyser, który został wygwizdany. Nie bez przyczyny.

Przykro patrzeć, gdy tak doświadczony twórca sadzi takie banały i marnuje przy tym czas trójki utalentowanych aktorów. O czym jest jego nowy film? W skrócie: o tym, jak Matthew McConaughey chodzi po lesie i próbuje uporać się ze stratą żony. Filmy o chodzeniu po lesie są bardzo lubiane przez twórców kina artystycznego, na każdym festiwalu mają silną reprezentację. Reżyser z trzydziestoletnim doświadczeniem powinien jednak wymagać od siebie trochę więcej. I wymaga, więc oprócz Matthew snującego się po mistycznym japońskim lesie obserwujemy też reminiscencje z jego małżeństwa, widzimy liczne świadectwa od dawna zżerającego go konfliktu oraz śledzimy gwałtowny rozwój choroby jego małżonki (Naomi Watts). I chyba byłoby jednak lepiej, jakby tylko błądził po tym lesie...

Wiele rzeczy tutaj nie zagrało. Przede wszystkim scenariusz, im bliżej końca, tym bardziej banalny, rozczarowujący, a chwilami wręc tandetny. Aktorzy solidarnie grają na równym, przeciętnym, poziomie. Ken Watanabe jest zupełnie bez wyrazu. Watts potrafi przez chwilę rozbłysnąć, rzucając wymowne spojrzenie, gniewny wyraz twarzy, plunąć soczyście jadem, ale to tylko drobne przebłyski w tej zachowawczej, zagranej bez większego przekonania i pasji, roli. Matthew natomiast w ogóle nie przekonuje, scenariusz nie daje mu możliwości do zdominowania ekranu posiłkując się teksańską charyzmą, a jako udręczony człowiek nie jest w stanie utrzymać przy sobie uwagi widza. No cóż, każda dobra passa musi się kiedyś skończyć...

Więcej recenzji i wrażeń z tegorocznego Cannes:
https://m.facebook.com/profile.php?id=548513951865584