W "Mosulu" pierwsze co się rzuca w oczy to realizm. Policjanci stosują charakterystyczne taktyki do obstawienia każdego kąta, a kamera poświęca dużo czasu spokojniejszym momentom, takim jak chwilę odpoczynku w zajętych obszarach. Mimo profesjonalizmu SWAT popełnia masę błędów, które często przynoszą swoje przykre konsekwencje, co brutalnie pokazują niezmienny element walki miejskiej jakim jest chaos. Tempo nie jest tu duże jak w typowych filmach akcji, bo w prawdzie taka właśnie jest wojna: bród, nędza, nuda, czasem coś wybuchnie. Na koniec wymienię
walki w otoczeniu cywili, zasadzki, układy i konflikty interesów z pozostałymi frakcjami; snajperzy, drony, zdrajcy i tak dalej. Jako widz poczułem się jakbym znalazł się w wojennej codzienności, a nie uczestniczył w pięknej lecz ubarwionej inscenizacji bitwy. Nie jest to zabieg przyjazny typowym strukturom filmowym, ale po zaakceptowaniu drobnej nietypowości "Mosulu" daje to potężny w mojej opinii efekt końcowy w postaci jednego z autentyczniejszych filmów wojennych.

I nie tylko na realizmie ów film stoi, bo na wysokim poziomie jest też realizacja. Oświetlenie, kostiumy, scenografia, gra kamery, choreografia. Nie ma tu wizualnych wodotrysków, ale obraz cieszy oko niezwykłą spójnością. Jedną mała uwagę mam co do montażu: nie rozumiem do końca po co nieraz kamera ukazuje nam praktycznie identyczne duble dwa razy pod rząd. Przykładem niech będzie scena w aucie z małym chłopcem, gdzie najpierw jest zbliżenie na twarz głównego bohatera, potem na policjanta z dzieckiem, potem znowu na bohatera no i znowu na policjanta z dzieckiem. Możliwe że powielenie ujęć miało za zadanie wydłużyć scenę, lecz wyszło dziwnie. Podobny zabieg dostrzegłem jeszcze raz czy dwa. Jest to oczywiście malutka wada, bo ogólny sposób zmontowania filmu wychodzi na plus.

Na zakończenie o fabule (spoilery!). Ta jest bardzo prosta, ale nie w znaczeniu negatywnym: film zaczyna rekrutacja młodego mężczyzny, policjanta, który stopniowo poznaje sposób działania SWAT, ich motywy, w międzyczasie doświadczając wojennej rzeczywistości. Ostatecznie celem nadrzędnej misji ekipy okazuje się uratowanie rodzin jej członków. Motyw wydaje się cnotliwy, prosty, ale idealnie wyjaśniający całą konwencję realistycznego dzieła. Dodatkowo zakończenie wskazuje na pętlę: oddział dalej będzie rekrutował nowych członków i dalej będzie ratował ich rodziny. Dalej będzie walczył z Daesh i dalej będzie ponosić straty. Niekończąca się wojna o to co najważniejsze dla policjantów SWAT, jednocześnie mieszkańców Mosulu.