Tez odczulam niesmak kiedy maz ja zostawil, bo przeciez dla niej w pewnym momecie nie mialo juz znaczenia gdzie i z kim byla, (scena w lodziarni, kiedy on ja pyta czy rozpoznaje budynek w ktorym pracowala udowadnia, ze nie pozostaly jej juz zadne wspomnia). Tesknota jej juz nie grozi a zagubienie jest jej codziennoscia. Ale z drugiej strony...

Dzieci odwiedzały ją co jakiś czas, a mąż był z nią non stop. Widać, że doszedł do takiego momentu, że już nie mógł znieść oglądania jej choroby. Każdy człowiek ma swoje granice...

Co ciekawe istnieje sposob na bardzo silne spowolnienie choroby, dosc dziwny ale istnieje, jest to nauka jezykow obcych.

Nie do końca się z tobą zgadzam Klaudia. Po pierwsze łatwo oceniać, jak się w takiej sytuacji nie jest. Myślę że mąż zrobił bardzo wiele, żeby jej pomóc, aż doszedł do takiego miejsca, gdzie po prostu musiał podjąć decyzję, albo żyć dalej, albo "umrzeć" razem z nią. Prawdę mówiąc właściwie nie mógł już nic więcej dla niej zrobić i właśnie to jest najsmutniejsze. Myślę że ona, rozumiejąc konsekwencje bycia w domu sama by podjęła decyzję o umieszczeniu siebie w specjalnym ośrodku, gdzie miałaby fachową pomoc. Nie chciałaby być obciążeniem dla rodziny. Zresztą w filmie jest moment, kiedy ona taki ośrodek odwiedza niby szukając miejsca dla własnej matki. Z całą pewnością nie powiedziałbym, że był egoistą.

W początkowej scenie filmu, podczas świętowania 50ych urodzin,obecna jest cała najbliższa rodzina, oprócz młodszej córki Lydii. Wtedy Alice jest"zdrowa", a przynajmniej wszyscy tak myślą. Gdy jednak Alice ze swoją chorobą dochodzi do ściany, opiekuje się nią właśnie Lydia.