Jakiś czas temu, na seansie "Urodzonego 4 lipca" pomyślałem sobie, że wspomnienie losów
Rona Kovica w sytuacji, gdy coś nam idzie nie tak, może być świetną motywacją i impulsem do
spojrzenia na swoje życie jak na bajkę. Po obejrzeniu "Motyla i skafandra" widzę, że Kovic był
niesamowitym szczęściarzem, bo trudno sobie wyobrazić gorszy los od tego, który sopotkał
głównego bohatera "Motyla...". Jedyna rzecz, jaka przychodzi mi na myśl, to sytuacja ludzi
pozbawionych wzroku i słuchu, których historię z kolei przedstawił Werner Herzog w jednym ze
swoich dzieł.
Film przejmujący i trudny w odbiorze. Sposób ukazania problemu sparaliżowanego mężczyzny
bardzo trafny; męczący, ale taki w końcu miał być. Zastanawiające jest, czy pierwowzór
bohatera również tak "łatwo" pogodził się ze swoim losem, jeżeli w ogóle można tu mówić o
pogodzeniu się. Fakt przemiany nieszczęsnego dziwi jeszcze bardziej wiedząc, jakim
człowiekiem był on przed wypadkiem - człowiek w pełni niezależny, z mnóstwem pieniędzy,
mogący i lubiący pozwalać sobie na różnego rodzaju luksusy, zdradzający swoją żonę z
licznymi kochankami. Po wylewie, nie dość, że zostaje tego wszystkiego pozbawiony, to jeszcze
nie jest w stanie ukrócić swoich męczarni. Ale książka została napisana, więc oznacza to w
jakiś sposób akceptację owego stanu rzeczy.