Teraz takie modne (lub jak ktoś woli trendy) jest mówienie o "momentach aha" we własnym życiu, czymś, co zmieniło patrzenie na świat albo samego człowieka, albo zmieniło wszystko, co człowiek dotychczas wiedział, bo okazało się, że jego wiedza była niepełna lub jej podstawą było kłamstwo.
Mój mąż żartuje, że jego "momentem aha" było, gdy zorientował się jako dziecko, że pewna część jego ciała nie służy tylko do sikania :-)
Dla mnie "momentem aha" - a propos oczywiście filmu - był fakt, że teraz, po 15 latach od jego premiery, kilkudziesięciu obejrzeniach (jeśli nie kilku setkach), jednej zajechanej płycie DVD z empiku zalanej trylionem litrów łez i odtwarzaniu w nieskończoność na jutubie "El tango se Roxanne" okazało się, że bohater mojej ulubionej sceny jest polskim aktorem, którego ostatnio widziałam w "Disco Polo" i w życiu bym go nie powiązała z tym akurat musicalem (ani mówiąc szczerze żadnym innym). Nic mnie nie usprawiedliwia, że wcześniej nie wiedziałam. Ale to, że wiem, upiększa mi film - i co ciekawe - tylko i wyłącznie dlatego, że przez ten fakt nagle ja obecna połączyłam się na chwilę ze mną sprzed ponad dekady. Miłe uczucie :)