Argentyna, czasy dyktatury. Z ulic, domów, miejsc pracy, szkół, kościołów giną ludzie. Porywani, znikają w większość na zawsze. W tej sprawie głos zabrała walcząca z juntą dziennikarka Cecilia Rueda. Wkrótce potem znika porwana z własnego domu. Jej mąż nie daje za wygraną i próbuje ją odnaleźć. Bez skutku, jednak w trakcie odkrywa w sobie dar, moc wyobraźni, która przekracza granice czasu i przestrzeni i jest w stanie opowiedzieć o losach tych, których porwano. Jego opowieści sprawdzają się, jego wizje są jedynym kluczem, jaki dysponuje, który może mu pomóc w odzyskaniu żony.
Cudownie liryczny, magiczny film reżysera "Carrington" zachwyca przede wszystkim niezwykle silnym ładunkiem emocjonalnym. Niezależnie od reszty, trudno pozostać obojętnym, kiedy z ekranu bije wręcz jedna fala emocji za drugą. Współczucie, smutek, radość, wściekłość, zwątpienie. Hampton potrafił to wszystko przemycić na ekran. Jego film dotknął mnie do żywego. Przejąłem się i współodczuwałem wraz z bohaterami. Do tego bardzo dobra Thompson i Bandera dopełniają całość swoją znakomitą grą (choć ostatni monolog Banderasa jest mimo wszystko nieudany).
Polecam.