Ten film to już kolejny klasyk, o którym nie miałem zielonego pojęcia a będący oryginalną produkcją, której po wielu latach zrobiono niestety remake, który najzwyczajniej nie umywa się do oryginału. Największe różnice możemy znaleźć przede wszystkim w warstwie scenariusza - tutaj mamy historię wielowątkową, osadzoną w zupełnie innej, normalnej rzeczywistości (naukowiec ma żonę oraz dziecko i pracuje nad swoim wynalazkiem we własnej piwnicy a po odkryciu strasznej prawdy, biorąc odpowiedzialność za całe zamieszanie, postanawia zniszczyć dzieło swojego życia i kiedy ostatnia nadzieja na odzyskanie tego wszystkiego co stracił i kochał okazuje się kolejną porażką, postanawia również zniszczyć efekt i jedyny dowód prowadzonych badań i przeprowadzanych eksperymentów). Wersja z 1986 roku to już tylko słabe romansidło z pogranicza horroru (gore) dwojga rozwodników, z których jeden jest zblazowanym, egocentrycznym naukowcem i podrywaczem wszystkiego, co się rusza, a drugie jest reporterem jakiejś gazety (idealna rola dla młodej "wolnej" kobiety — ileż my tych dziennikarek nie oglądaliśmy na ekranach kin w latach 80-tych i 90-tych). To, może ktoś powiedzieć, są tylko szczegóły, a ja jak zwykle nic nie rozumiem. To są tylko jedne z najbardziej rzucających się w oczy szczegóły, a nie najpoważniejszy zarzut, gdyż jest nim całkowita zmiana wydźwięku filmu, jego przesłanie i redukcja scenariusza do minimum tak, aby zrobić wolne pole do prezentacji efektów specjalnych. Tak więc mamy świetny, przemyślany i dobrze skonstruowany film "The Fly" z 1958 roku, gdzie fabuła jest dopracowana, role wszystkich bohaterów dobrze rozpisane a forma doskonale dopasowana do tematów poruszanych w tej produkcji, przez co otrzymujemy kryminał, który opowiada historię pewnej rodziny, która zostaje poddana niesamowitym próbom i testom, a tajemnica, jaka ją osnuwa, jest odkrywana krok po kroku od pierwszej do ostatniej sceny filmu, który w tej wersji jest wielowątkowym thrillerem SF z jasnym przesłaniem na jego końcu, oraz obraz Cronenberg'a, który mógł robić wrażenie na widzach (zwłaszcza tych, którzy lubią jak widok gnijącego i rozpadającego się ciała zajmuje większą część filmu) w roku 1986, ale tylko w przypadku kiedy podobnie jak ja nie mieli pojęcia, iż w rzeczywistości oglądają remake klasy B dużo lepszego dzieła, które powstało 30 lat wcześniej.
Po obejrzeniu "Muchy" Kurta Neumann'a z 1958 r. byłem tak mile zaskoczony i zarazem zniesmaczony tym jak potraktował ten film Cronenberg, iż po kolejnym (tym razem bardzo dłużącym się) seansie produkcji z 1986 roku bez wahania obniżyłem jej ocenę.
O zaletach i moich wrażeniach w trakcie seansu pierwotnej wersji mógłbym pisać długo, gdyż film ten jest doskonałym przykładem jak robić dobre kino, w którym wszystkie elementy ze sobą współgrają, a emocje rodzą się same dzięki pomysłowemu, odpowiednio skonstruowanemu scenariuszowi, a nie jak w przypadku remake'u są stymulowane przez charakteryzatorów, operatorów kamer i speców od efektów z gatunku "gore".
Jak wspominam na wstępie "The Fly" Neumann'a to kolejny film, który sprawił mi miłą niespodziankę będąc oryginalnym pomysłem/pierwowzorem późniejszej produkcji, która pomimo zainwestowania dużych pieniędzy, ogromnych kampanii reklamowych, zatrudnienia modnych i popularnych aktorów pozostaje tylko remake'iem - echem oryginalnego pomysłu dostosowanym do innych realiów. Ponieważ żaden tytuł nie przychodzi mi obecnie do głowy jako przykład (a filmów takich obejrzałem co najmniej 8 w zeszłym roku - z czego tylko nieliczne remake'i dorównywały lub wręcz biły na głowę oryginał) postaram się w przyszłości takie fakty odnotowywać i z czasem stworzyć własną listę zapomnianych oryginałów i ich wtórników (warto pamiętać, iż w przypadku wielu produkcji tytuły remake'ów są pozmieniane i jeśli ktoś nie zetknął się z wersją oryginalną może być zupełnie nieświadomy faktu, iż oglądany film jest w istocie remake'iem).
Pozostaje tylko nadzieja, że nikt nie wpadnie na pomysł aby zrobić remake na przykład genialnego dramatu SF "Forbidden Planet" Freda M. Wilcox'a z 1956 roku albo innych klasyków, gdyż biorąc pod uwagę panujące w obecnym Hollywood trendy i wszechobecny fanatyzm ideologów i ich wiernych popleczników oraz postępującą impotencję twórczą zarówno artystów jak i filmowców, a także coraz widoczniejsze oddalanie się przemysłu filmowego od tego co zawiera się w definicji słów "sztuka filmowa", z ogromnym prawdopodobieństwem można się będzie spodziewać kolejnego potworka napakowanego absurdami, głupotą i niekończącymi się efektami specjalnymi i jednocześnie miałką, bezpłciową fabułą przetykaną szokującymi (czytaj: niesmacznymi) wstawkami.
Przykładem takiego potworka może być np. cała seria nowych "Gwiezdnych Wojen" pod dowództwem Kathleen Kennedy, "Dredd" (2012) czy znacznie mniej zepsuty ale wciąż daleki od oryginału "Papillon" z 2017 roku (Dustina Hoffmana i Steve’a McQuina nie da się zastąpić wymuskanymi chłopcami bez charyzmy).

Gorąco polecam film "Mucha" Neumann'a zarówno tym, którzy mieli szczęście nie spotkać się z wersją z 1986 roku jak i tym, którzy znają remake Cronenberga i nie boją się starych produkcji z lat 50-60-tych. Film jest zrobiony w ciekawej konwencji łączącej kilka różnych gatunków, a przyjemność oglądania jest ogromna. Pozdrawiam wszystkich fanów starego kina !