Na początek ciekawostka, której nie podano na Filmwebie - czołgi, pojawiające się w scenie francuskiego przeciwnatarcia, to Saint-Chamond, niezbyt udana konstrukcja, ale czołg, to zawsze czołg. Poza tym wizualnie, to były prawdziwe potwory.

Bardzo mnie irytują śmiertelnie oburzone głosy tych wiecznych znawców od wszystkiego, którzy ocenili film na 3, bo autorzy mieli czelność nie tak zinterpretować literacki pierwowzór, jak oni by sobie życzyli. Spadajcie na drzewo, fahofcy.

"Na zachodzie bez zmian" AD 2022 zaskakuje brakiem homoseksualnych czarnoskórych wikingów. Nie ma tu także jednorożców. Aż trudno uwierzyć, że w naszych czasach mogła powstać taka produkcja, w dodatku z udziałem kinematografii europejskiej.

Film rzetelnie zagrany. Może nie ma kreacji oscarowych, ale każdy z wykonawców, łącznie ze statystami, solidnie wykonał swoje zadanie.

Muzyka bardzo dobrze przylega do nastroju tej przygnębiającej opowieści.

Z wielką starannością zadbano o scenografię, szczególnie jeśli chodzi o detale uzbrojenia i wyposażenia żołnierzy. Dużo sprzętu, dużo ludzi, a wspomniana na wstępie scena z czołgami cieszy oko każdego miłośnika historii.

Film wiernie, na tyle, na ile to może ocenić czytelnik beletrystyki i literatury przedmiotu po upływie stulecia od opisywanych wydarzeń, oddaje potworną atmosferę życia frontowego, która przez prawie cztery lata spowijała zachodni teatr działań wojennych. On miał swoją specyfikę, inną od tego, co działo się na drugim końcu Europy, czy na Bliskim Wschodzie. Dla osób, które chciałyby „zobaczyć, jak to było” – to idealna sposobność, aby wyrobić sobie przynajmniej śladowe wyobrażenie.

„Na Zachodzie bez zmian” jest opowieścią ponurą i drastyczną, ale za to jest wspaniałym filmem wojennym i – antywojennym.