"twórcom nie udało się uciec od schematu przedstawiania Niemców, jako podłych..." Czy Ty wiesz, co piszesz? A może to Niemcy byli dobrzy i w 1939r. przyszli do nas bo chcieli pojednania? Nie pisz bzdur, skoro nie masz zielonego pojęcia na temat, w którym się wypowiadasz.
Druga sprawa - w opowiadaniu (na którego podstawie napisano scenariusz) nie chodzi o pojednanie Polsko-Niemieckie. To pojednanie to wymysł ostatnich czasów. Opowiadanie stanowi o czymś zupełnie innym.

Pojednanie to temat który obie strony podejmują, kiedy czują się na tyle silne, że mogą sobie nawzajem spojrzeć w oczy. Przypominam że nie żyjemy w roku 1939 i jeśli masz zamiar nieustająco płakać z powodu lania jakie wtedy dostaliśmy, to masz problem z głową, bo to zajęcie mało konstruktywne. Wyciągnąć wnioski z własnej chwili słabości należy, nieustanne wylewanie z siebie gorzkich żali jest słabe.
Wypowiedzi takie jak twoja każą mi wątpić w to, że nasze polskie poczucie szacunku do samego siebie jest wystarczające, by spojrzeć dawnemu wrogowi w oczy ze spokojem. To nie jest żadna postmodernistyczna moda, to że można tak zrobić, pokazuje 14-minutowa etiuda Stars z 2007.
Wygląda więc na to, że sam nie masz pojęcia o czym piszesz, bo nie rozprawiamy tu o tym, czy Niemcy są "dobrzy" czy "źli", jest tych łebków z 80 milionów i na bank znaleźliby się tacy i tacy. Rozmawiamy o filmie polskim z 1962 roku, którego twórcy podobnie jak ty mentalnie tkwili w roku 1939, dlatego nie uporali się z jednowymiarową wizją wroga rodem z propagandowych kronik o bitwie pod Lenino i nie zdołali dostarczyć widzowi filmowego katharsis.
Jeśli przeczytałeś opowiadanie, to powiedz jakie jest jego przesłanie, konstruktywność to cecha która by się w Polsce przydała.

"Problem z głową" masz niewątpliwie ty, skoro potrzebujesz tego typu odzywek, by ze mna dyskutowac. Mówisz o konstruktywności, a ograniczasz się do oskarżeń.

Bywam w Niemczech, rozmawiam z Niemcami przy różnych okazjach i jakoś nie rzucam się na nich z pięściami i okrzykami. Przeciwnie, wiele razy im pomogłem i oni mnie. Ale skąd ty to możesz wiedziec... Ty już z góry założyłeś, że ja tkwię gdzieś mentalnie.
Problem pojawia się wtedy, gdy ludzie tacy jak ty często mówiąc o pojednaniu mają na myśli "zapomnijmy o wojnie, było minęło". Obawa przed urażeniem dzisiejszych Niemców powoduje, że dzisiejszym pokoleniom o wojnie "jakoś głupio jest rozmawiac". Pociąga to za sobą takie zachowania, jak wyśmiewanie się z martyrologii i przyrównywanie jej do "bezsensownego rozdrapywania ran". Oddawanie szacunku tym, którzy umierali za naszą wolnosc, to dla wielu dzisiaj obciach. Podobnie zaczyna się już dziac wokół sprawy Solidarności i stanu wojennego. Dzisiejszym pokoleniom "głupio" o tym gadac, bo "to przecież było dawno".

Skoro wymagasz postawy pojednawczej, jak ustosunkujesz się do sprawy następującej: pewna polska pani senator została niedawno ukarana przez niemiecki sąd mandatem 50 000 Eur za nazwanie Eriki Steinbach kłamcą. Przed sądem broniła się mówiąc, że "Steinbach mówi niemcom nieprawdę o wojnie", na co usłyszała odpowiedź sędziego "Nas nie interesują sprawy wojny. Nazwała Pani obywatelkę Niemiec kłamcą i za to Pani odpowie". Dodam, że sprawę znam bezpośrednio z ust tej Pani senator, z osobistej rozmowy. Co Ty na to? Gdzie tu pojednanie?

Inna, głośna niedawno, sprawa. Amerykańskie środowiska żydowskie uznały, że obozy takie jak "Oświęcim", to robota i wina Polaków. W prasie określano je jako "Polskie Obozy Zagłady", przez co młodziez rozpowiadała, że to Polacy zabijali. Interweniował wtedy prof. Bartoszewski. Był wtedy bardzo zdenerwowany i ostro wypowiadał się w mediach.
Jak myślisz? Jak poczułby się ten były jeniec, słysząc Twoje zarzuty, że "nadal tkwi mentalnie w 39-tym"?

Widzisz, tacy jak ja walczą o zachowanie prawdy. tacy jak Ty jedynie o zaprzestanie tematu. "Było, mineło", albo jak to mają w zwyczaju mówic polacy "Dawno i nie prawda".

Akurat Polacy tak nie mówią "dawno i nieprawda" tylko pamiętają stare rany rozdrapują jak się da, sukają nowych i znowu rozdrapują i znowu, no cóż to jest patriotyzm/

hmm... aż tak dobrze znasz Polaków? Na pewno ich znasz?

Tzn. nie rozwinąłem do końca wypowiedzi, po prostu taka tendencja. Wystarczy poczytać wypowiedzi licznych internautów dla których miarą jedności jest przesladowanie mniejszości i wspólna nienawiść do historycznego wroga, nie starając się zrozumieć otaczającego świata i "spuścić trochę z tonu".

Przesłanie opowiadania mieści się w konwencji, że "Arktyka to inny świat". Tam, nawet najbardziej okrutni ludzie, zajadli wrogowie, są w stanie podjąć współpracę w imię wspólnego przetrwania. I w jakimś stopniu sobie wybaczyć. Zrozumieć siebie.
W opowiadaniu nie chodzi o pojednanie między narodami (jako takie), lecz o uwypuklenie prostego faktu, że każdy: Polak, Niemiec jest człowiekiem. I każdy podlega tym samym prawom przyrody... Więc każdy, siłą rzeczy musi w takich warunkach iść na kompromis. Tego wymaga wspólny cel jakim jest przetrwanie w Arktyce.
Na marginesie dodam, że Centkiewicz jeszcze mocniej nakreślił schemat Niemca jako "tego złego"! Film odchodzi od tego stereotypu, choć siłą rzeczy nie może przecież całkiem uciec. I chyba po prostu takie myślenie było wówczas powszechne i co tu dużo pisać całkiem zrozumiałe.

Napiszę do ciebie twoimi słowami, bo świetnie się nadają:
«Nie pisz bzdur, skoro nie masz zielonego pojęcia na temat, w którym się wypowiadasz.»
Pogardzane przez ciebie pojednanie polsko-niemieckie to nie jest "wymysł ostatnich czasów". Wieloletnie starania Gomułki o uznanie przez RFN naszych zachodnich granic, wizyta w Warszawie kanclerza Willi Brandta w 1970 roku, wreszcie wizyta niemieckich kombatantów na Westerplatte w 1979 roku - takie są fakty.