12 marca 2006 w miejscowości Mahmudiyah w Iraku grupa około 10 do 15 żołnierzy amerykańskich napadła na dom trzydziestopięcioletniego Qasima Hamzah Rashida, gdzie mieszkał ze swoja żoną Fakirą i czwórką dzieci - Abir (ur. 19 sierpnia 1991), Hadilą (ur. 1999), Muhammadem (ur. 1998), i Ahmadem (ur. 1996).

Czternastoletnia wtedy Abir już od jakiegoś czasu skarżyła się matce, że amerykańscy żołnierze na pobliskim check-poincie zaczepiają ją i robią niewybredne uwagi. Ostatnio zaś te zaczepki stały się coraz częstsze. Tego dnia matka poprosiła sąsiadkę aby na jakiś czas pozwoliła dziewczynce spać u siebie w domu w pokoju kobiet na co sąsiadka się zgodziła. Jednak decyzja ta została podjęta zbyt późno, na nieszczęście dla całej rodziny.

Kilkunastu żołnierzy przebranych w kominiarki i z karabinami maszynowymi w rękach wtargnęło do domu i kazało Quasimowi, jego żonie i ich małej córeczce wejść do jednego pokoju. Ahmada i Muhammada nie było wtedy w domu, mieli lekcje w szkole.

Amerykanie zastrzelili ich ojca i matkę i młodszą siostrę. Cztery kule trafiły Quasima w głowę, pięć kul wystrzelili w brzuch Fakiry i jej łono. Siedmioletniej Hadil strzelili w ramię i w głowę.

Wtedy bandyci zabrali się za Abir, po którą tutaj specjalnie przyszli. Było ich kilkunastu. Otoczyli ją i zdarli z dziewczynki ubranie, a potem zgwałcili ją wszyscy po kolei. Potem bili ją po głowie jakimś ostrym przedmiotem. Następnie udusili poduszką.

“Weszłam do pokoju Abir” zeznawała sąsiadka, świadek „Jej głowa i klatka piersiowa płonęły. Była ułożona w nieprzyzwoitej pozycji. Zadarli jej białą koszulę do szyi i podarli jej stanik. Krew wypływała spomiędzy jej nóg mimo, że umarła piętnaście minut wcześniej i mimo intensywnego pożaru w jej pokoju. Nie żyła, niech Bóg pocieszy jej duszę. Wiedziałam od początku. Wiedziałam, że została zgwałcona ponieważ dolna część jej ciała została uniesiona a jej ręce i nogi były związane. Na Boga, nie mogłam nad sobą zapanować, szybko ugasiłam ogień palący się na jej głowie i klatce piersiowej. Ogień spalił jej piersi i włosy na jej głowi i ciało na jej twarzy. Zakryłam jej części intymne kawałkiem materiału, Niech Bój pocieszy jej duszę. W tej chwili pomyślałam, że jeśli wyjdę i zacznę im grozić, to mnie aresztują, więc zapanowałam nad sobą i postanowiłam wyjść z domu spokojnie aby móc być świadkiem by opowiedzieć o tej tragedii.”


Później amerykanie otoczyli dom i powiedzieli ludziom, że rodzina Abir została zabita przez terrorystów bo bili Szyitami. Nikt nie uwierzył w te historię ponieważ ojciec Abir był znany jako jeden z najszlachetniejszych ludzi w mieście i nie był Szyita tylko monoteistą Sunnickim.

Wojsko nadal twierdziło, że to „terroryści” zabili rodzinę Abir. Lecz sprawiedliwość przyszła z nieoczekiwanej strony. Podczas sesji psychoterapii, jeden z będących wówczas w jednostce żołnierzy był świadkiem jak żołnierze w zakrwawionych ubraniach wrócili do baraków i mówili, że „właśnie ją zabili, zabili te sukę i jej rodzinę”.

Media amerykańskie, gdy sprawa przeniknęła do prasy i telewizji, utrzymywały, że zabita i zgwałcona była dwudziestopięcioletnią kobietą, a nie czternastoletnią dziewczynką.

Tylko przypadek sprawił, że świat dowiedział się o tej tragedii. Takich przypadków są w Iraku tysiące. A zważywszy na liczbę zabitych w Iraku osób, niektóre szacunki mówią, że zabitych jest tam od 500 do 750 tysięcy (początek roku 2006) a liczba ta z każdym dniem rośnie. Musi to być prawdą, jeśli jedno średniej wielkości miasto ma w ciągu miesiąca kilka tysięcy zabitych w kostnicy szpitalnej, a do tej liczby należy dodać tych których zwłoki do szpitala nie dotarły, tylko są w domach , pod gruzami lub wyrzucone do rowu, na pożarcie kotom i psom.