Film Ommundsena - całkowicie, bo prócz scenariusza i reżyserii pracował na każdym jego składnikiem, zatrudniając ponadto do roli głównej swoją żonę - nie jest, wbrew wielu prezentowanym tu opiniom, kinem wielkim. Moim zdaniem, jest dziełem średnim, a nawet mniej. Całą akcję "Na niby" - i jego sens - otwierają i zamykają wydumane artystycznie sceny, zaś w środku mamy taki obyczaj skandynawski z państwem, które lepiej wie, czyje są dzieci i jak się nimi zajmować. Owszem, jest tu niezłe kadrowanie, ale już dialogi są banalne, a aktorstwo takie sobie. Nie potrafię sobie wytłumaczyć, skąd się biorą takie pochlebne opinie o tym filmie przy jednoczesnych hejtach w stronę np. Piotra Matwiejczyka, który wcale nie robi gorszego kina (ani lepszego) niż Ommundsen... Nie chce mi się wierzyć, że chodzi o tak banalne "swego nie znacie, cudze chwalicie", czyli o wyższość europejskości (dawniej: kosmopolityzm), nad polskością. A może powinienem wierzyć?