W portretującym Jacka Kuronia filmie Andrzeja Titkowa, bohater ze swadą i humorem, tak charakterystycznymi dla jego sposobu mówienia, wypalając dziesiątki papierosów, co również było jedną z jego cech charakterystycznych, opowiada o sobie, korzeniach swojej osobowości, doświadczeniach i dokonaniach. Wyjaśnia i usprawiedliwia pewne wydarzenia ze swego życia, jak to, co często krytykowano: występowanie w dżinsowym ubraniu nawet wówczas, kiedy wręczano mu najwyższe odznaczenia państwowe (a uhonorowało go nimi wiele europejskich krajów). Przyznaje się do błędów. Z sentymentem wspomina młodość, kiedy jako działacz ZMP wynajdywał dzieci z biednych żoliborskich rodzin, by je wysłać na kolonie letnie, co - tak się złożyło - konsekwentnie czynił w dzisiejszych czasach na większą skalę, poprzez Fundację S. O. S. O Jacku Kuroniu - z sympatią i uznaniem mówią też w filmie: jego syn Maciej Kuroń, brat Andrzej, Lechosław Goździk, Seweryn Blumsztajn, Marek Edelman i Joanna Szczęsna, która cierpiącemu na dysgrafię politykowi pomaga w pracy na książkami.