Jeżeli chodzi o kwestie techniczne, zabawę montażem i samą pracę kamery, to hiszpańscy twórcy nie mają się czego wstydzić. Bardzo sprawnie łączą tytułową drogę „na szczyt” z kadrami, które obrazują kontrast między biednymi częściami miast, a tymi bogatszymi, w kierunku których spogląda Angel (swoją droga nieźle wykorzystuje doświadczenie z „La Casa de Papel”!). Nawet jest jedna scena kręcona techniką tilt-shift, gdzie miasto staje się makietą, co naprawdę fajnie wygląda.

Ale fabularnie jest znacznie gorzej. Coś sprawia, że chce się obejrzeć ten film do końca, ale trudno przymknąć oko na luki w historii. Brakuje prologu, który wyjaśniałby motywację Angela. No i też ten trójkąt miłosny jest strasznie naiwny, mocno naciągany. Jest stereotypowo, chociaż ta lekko zarysowana przemiana Angela (albo ujawnienie jego prawdziwych zamiarów?) miała potencjał.

Ogólnie film „Na szczyt” oglądało mi się dobrze, ale pewnie szybko o nim zapomnę. Jestem tylko ciekawa, jak Netflix poprowadzi tę fabułę w serialu, który ma powstać właśnie na podstawie tej produkcji.

Więcej opowiadam tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=naoqz454fzM