Chyba oglądaliśmy różne kopie, albo masz już przesyt filmów na WFF. Ani prze chwilę nie drażniły mnie zdjęcia /po prostu nic nie drgało/, sposób filmowania, czy to że duża część akcji prowadzona jest w ponurych wnętrzach. Ale czy wnętrze opuszczonego domu, gdzieś poza miastem, będącego jeszcze do tego w remoncie nie oddaje bardzo dobrze stanu psychicznego bohaterki? Próba zabójstwa i wcześniejsze rozstanie z partnerem pozostawiają duży ślad. Koszmary czekają niemal na każdym kroku i o każdej porze. Jak duży to ślad to tylko kobiety mogą na to wiarygodnie dać odpowiedź. Bohaterka próbuje sobie poradzić z własną traumą i znów zacząć żyć, tym bardziej że jest w ciąży i ma dla koga żyć. Wydaje się też, że nowy partner jej nie opuści. Film nie daje odpowiedzi czy jej się powiedzie i to jest jego zaletą. Zmusza do refleksji. Poza tym na seansie na którym ja byłem nikt nie wyszedł, a sala była prawie pełna. Nie polecam wszystkim tego filmu. Ale warto.

Wiem, że siadłem zbyt blisko ekranu. Prawdopodobnie gdybym siedział parę rzędów dalej, to też nie zauważyłbym tego dygotania (choć z całą stanowczością stwierdzam, że takowe było :-) ). Nie wiedziałem o tej ciąży - musiałem wyjść wcześniej. No a jak mówiłem, wyjść musiałem, bo inaczej zrobiłbym to, co bohaterka w którymś tam momencie... Czyli podsumowując, ostrzeżenie przede wszystkim powinno było dotyczyć tego, żeby nie siadać zbyt blisko ekranu.