SPOILERY
Powoli bez pośpiechu autor opowiada historię człowieka uciekającego od świata i jego namiętności we własną pustelnię wewnętrznej izolacji. Żyjąc w samotności oswaja się z nią, staje się ona dla niego nieodłącznym kompanem, kochanką, której nie potrafi się wyrzec nawet w obliczu związku z realną kobietą. Pogłębiająca się depresja, zohydzenie świata i ból istnienia doprowadza do rozpadu jego związku który od początku pozbawiony był miłości. Andreas rozczarowuje się Anną, która także nosi w sobie wewnętrzny ból po stracie męża i syna, których to zabiła w wypadku samochodowym. Ich związek jest przedłużającą się wegetacją nie rokującą poprawy czego upust widzimy w dramatycznej końcówce. Ciągłe zawracanie z lewa na prawo w ostatniej scenie dobitnie pokazuje wewnętrznie rozdarcie głównego bohatera niczym to z literackiego finału "Ludzi bezdomnych" Żeromskiego.
Ciekawe portrety psychologiczne także Elisa i Evy z którą Andreas ma przelotny romans oparty wydaje się na fizyczności i braku osobowości tej ostatniej. Eva czuje się niedoceniana i zaniedbywana przez męża, przez co zdrada nie sprawia jej specjalnych trudności. Czuje potrzebę zrobienia "czegoś" w życiu jednak nie ma do tego wystarczająco wewnętrznej siły, godzi się z egzystencją kury domowej. Przyzwyczajona do zbytku jaki zapewnia jej małżonek nie wiąże się na dłużej z Andreasem. I w końcu Elis; sarkastyczny i znudzony, mistrz w swoim zawodzie architekta, majętny, którego pasją jest fotografowanie twarzy poznanych ludzi.
Na plus także małe studium socjologiczne społeczności wyspy dokonującej samosądu na podejrzanym.
Zaskoczyły mnie 4 sceny w których każdy aktor grający jedną z postaci opowiada o niej i swoim stosunku do tej roli.

Koniec SPOILERÓW ;)

Liv Ullman jest niesamowita i trafia do ulubionych.