I jeszcze bardziej film ten mnie pochłonął, zabrał mnie ze sobą... Na nowo i jeszcze bardziej poczułam ten piękny, ale i brudny, muzyczny świat. Kreacje aktorskie Bradley'a Coopera, Lady Gagi i Sama Elliota to prawdziwa uczta dla oka (i ucha). Pod sam koniec seansu, mój narzeczony wyłączył film, bo poczuł się bardzo zdołowany i przygnębiony... I to właśnie w dużej mierze stranowi o sile jego przekazu, o tym jak Bradley k*****sko wybitnie oddał swoją postać, jej cierpienie, ból, poczucie winy, ale i nadzieję na lepsze jutro dzięki miłości do Ally. Co do Lady, to nie miałam żadnych wątpliwości czy sobie poradzi, bo to profesjonalistka w każdym calu. W tym filmie mogliśmy zobaczyć inną jej twarz, nie tylko tej nowej Królowej muzyki pop, ale także kruchą Stefanie, zupełnie zwyczajną kobietę (taką jak większość z nas, po drugiej stronie monitora). Po tym filmie aż ma się ochotę z nią spotkać i porozmawiać. Imponuje mi ona swoją ilością twarzy, jakie prezentuje, jak przeszła ogromną metamorfozę z pewnego rodzaju brzydkiego kaczątka, w dojrzałą, świadomą swojej kobiecości i bardziej naturalną, piękną kobietę. Nie wspominając już o jej głosie jak dzwon... Ktoś kiedyś wspomniał, że jest ona takim damskim odpowiednikiem Freddiego Mercurego, i muszę przyznać, że coś w tym jest. Utwory te bardziej rockowe, jak i te liryczne z filmu, to prawdziwa perełka, a "Shallow" już od bodaj tygodnia nie może mi wyjść z głowy...