Też nie rozumiałam w ogóle tej dziewczyny i nie mogłam też uwierzyć, że cała klasa była tak nienormalna by nie reagować, albo co więcej mieć radochę z gnębienia drugiego człowieka. Ten film mną wstrząsnął, ale nie końcowe sceny tylko właśnie te wcześniejsze, prowadzące w efekcie do strzelaniny.. jak można tak traktować drugiego człowieka i jak można być tak nieczułym... aż się cieszyłam na końcu, że ich powybijali. Choć przez chwilę miałam myśl, że chłopaki po prostu im po odstrzeliwują ręce i nogi. ^^ (wiem, że tymi pistoletami by tego nie dali rady zrobić, ale w sensie, że no po uszkadzają im kończyny, aby się nacierpieli i więcej nikogo nie tknęli). Ogólnie zaskoczyło mnie zakończenie, bo myślałam, że Joseph się po prostu zabije, a jedynie na koniec doszła do tego myśl, że Kaspar też, gdy żegnał się z Babcią... ale, że strzelanina, to szok. Film dla mnie na 7, bo można było lepiej nakręcić.

Jeśli Ciebie interesuje co się stało dalej to nakręcili sequel pt: "Nasza klasa: Życie po". Jest na youtubie z polskimi napisami. Pozdrawiam :)

Jakiś czas temu to znalazłem i chyba za nie długo się do tego zabiorę, podobno warto ;)

Thea była po prostu symbolem głupiej, pustej laski, której zależy tylko na akceptacji grupy. Wcale nie przeszkadzało jej gnebienie Joosepa. Poczuła się dotknięta tym, że wrzucili go do damskiej szatni (i mógł przypadkiem zobaczyć ją bez bluzki), a nie tym, że mu dokuczali.
A co do końcówki filmu, to zdecydowanie nie chodziło o brak naboi. Kaspar po prostu zdecydował, że tego nie zrobi. (Kwestią sporną jest czy stchórzył. Dla mnie akurat okazał odwagę, gdy zdecydował się ponieść odpowiedzialność za przestępstwo). Dosyć istotny przy interpretacji koncówki filmu jest utwór, który wówczas leciał. Jego tytuł "Ma ei sure" znaczy "Nie umrę za ciebie". Kaspar wiele przeszedł z Joosepem, wiele poświęcił, ale tego zrobić nie mógł.
Pozdrawiam

Zgadzam sie ze wszystkim! W szczególnosci z pierwszym zdaniem i akceptacją grupy. Głupie dziewczynisko. Nie wie czego chce, a najważniejsze dla niej żeby nie odbiegac od innych żeby sie nie narazić. Szkoda mi było kaspara, że zakochał sie w takim pustaku. Tak samo scena w szatni, wydaje mi sie, że nie chodziło jej wcale o joosepa

Jasne, że laska była pusta jak wydmuszka, ale to, że Kaspar się w niej kochał też nie świadczy dobrze o nim samym. Moim zdaniem jego pociąg do niej też jest świadectwem pogoni za normalnością, chęci wmieszania się w grupę i jej codzienność. Miał swoje wartości, które chciał realizować na przekór stereotypom, ale tez był w konflikcie z presją otoczenia np. gdy Anders mowi"kiedyś byłeś normalnym, spoko dzieciakiem". Kaspar nie miał też rodziców, tylko uległą babcię, więc de facto nie miał z kim porozmawiać na ten bardzo trudny temat

Musze to przemyśleć.... To ma sens